Als een aantal elementen optimaal bij elkaar komt noemen de Engelsen het ‘a perfect storm’. Een voorbeeld hiervan zien we op dit moment op IT gebied ontstaan: computers worden krachtiger, kleiner en goedkoper.
Het gevolg? De ontwikkeling van het Internet of Things (IoT). Steeds meer apparaten kunnen dingen meten of regelen. De toekomst zou vol kunnen zitten met ‘slimme’ apparaten die ons leven makkelijker of beter maken.
Maar er is een ontwikkeling die nog veel dichterbij is! Letterlijk zelfs, want elektronica gaat in toenemende mate in onze kleding worden geïntegreerd.
Chips en computers worden steeds kleiner, kijk maar naar de smartwatches die je nu kunt kopen. Het zijn eigenlijk mini computers. Daarbij komt nog de (verwerkings-)capaciteit: waar je vroeger nog een heel apparaat voor nodig had, dat past nu op een chip als de Intel Edison.
Als laatste zijn er de kosten: we kunnen nu overal een processor inbouwen waarbij de kostprijs van een product niet astronomisch stijgt.
De integratie van elektronica en textiel, je zou het smart textile kunnen noemen of high tech fashion, zien we de laatste jaren ook steeds meer opkomen.
Dan gaan we verder dan een speciaal zakje in bijvoorbeeld je hardloop jack waar je smartphone in gaat. Nee, de elektronica is integraal onderdeel van de kleding.
Ontwerpster Anouk Wipprecht was onlangs in Nederland en toonde haar Spiderdress. je ziet een afbeelding van deze futuristische jurk hierboven.
Wat zo bijzonder is aan de jurk is dat het vol zit met elektronica die kan bepalen of er iemand in jouw persoonlijke ruimte komt en of je daar bang voor bent.
Wat opvalt is dat Anouk in haar werk regelmatig wetenschappelijke bronnen aanhaalt op basis waarvan ze haar onderzoek uitvoert. Zoals het werk van de Amerikaanse antropoloog Edward T Hall naar personal space uit 1966 (ver voordat zij zelf geboren werd). Het gaat ter ver om in te gaan op het onderzoek van Hall, maar gelukkig kan je op Wikipedia er over lezen.
De jurk is voorzien van een aantal sensoren die onder andere de snelheid meten die iemand heeft die naar je toe komt lopen. Dit is de eerste variabele die ook een bepaalde maat van dreiging aangeeft, hoe sneller des te dreigender.
Maar dit is niet genoeg om te bepalen om je ergens bang voor bent. Op basis van fysiologische signalen zoals hartslag (ECG), mate van zweten maar ook hersengolven (EEG) kan je zien of er angst is. Omdat ook deze sensoren steeds kleiner, sterker en goedkoper worden kan je steeds beter deze signalen meten.
Op basis van snelheid en gemeten ‘angst’ zal de jurk een van de 12 reacties vertonen, van de aanval tot een meer relaxte reactie. Zo zijn er de zeldzame ‘Wiggle’ beweging en de uitnodigende ‘Ninja’.
De Spiderdress is mogelijk gemaakt door de Intel Edison. De processor, ter grootte van een postzegel, maakt het mogelijk om te gelijkertijd meerdere signalen te ontvangen van sensoren en is krachtig genoeg om de sensoren en de jurk aan te sturen.
Anouk valt op! Ze is om te beginnen niet de kleinste maar op hakken iemand waar je letterlijk tegen op kijkt.
Daarnaast is Anouk super enthousiast over wat ze doet en het gesprek wat ik met haar had ging van links naar rechts en terug. Het resultaat was een leuk gesprek waar een buitenstaander geen touw aan vast knopen kan.
Anouk doet niet alles zelf voor haar ontwerpen maar zoekt contact met mensen die speciale kennis hebben en werkt met een team om haar ontwerpen te realiseren. Tijdens haar tijd bij Intel als ‘Artist in Residence’ heeft ze onder andere gesproken met mensen die zich bezighouden met het registreren van hersengolven om beter in kaart te brengen of er sprake is van angst.
Ze wil met haar ontwerpen iets creëren waarmee je jezelf en je persoonlijkheid tot uiting kunt brengen.
Een van de meest gestelde vragen is: maar wat kun je er dan mee? Die vraag is niet zo eenvoudig te beantwoorden en misschien dat het in zekere zin, zeker zoals de spider dress nu is, ook niet een zinvolle vraag is.
Het is voor Anouk een zoektocht naar de combinatie van de integratie van technologie en de praktische toepassing daarvan.
Een toepassing die ik zelf zou kunnen bedenken (maar dan zonder de ‘spider’ elementen is voor hulpverleners die met agressie te maken hebben en waarbij de integratie van elektronica bedreigende situaties automatisch kan signaleren. Hierbij zou dan ook geluid een rol kunnen spelen als tweede externe factor (naast de snelheid van benaderen) die een mate van dreiging aangeeft.
Anouk gaat verder met haar zoektocht. Naast de ontdekkingstocht zijn er ook nog een aantal heel praktische problemen die ze wil oplossen:
Misschien is het ooit wel zo dat als je kleren naar de kleermaker brengt dat je ook kunt zeggen: kan je even kijken naar de bewegingssensor? Ik denk dat hij het niet meer goed doet.
