Gamergate. De hashtag klinkt de lezer misschien bekend in de oren, voor veel gamers voelt het meer aan als een hard gelag. Iedereen probeert deze veenbrand op forums en social media met man en macht te blussen. Vandaag stellen we u voor aan het feminisme en de politieke correcte gemeente.
Wat is Gamergate? Kort samengevat: een enorm uit de hand gelopen ruzie tussen hardcore gamers en progressievelingen over onder andere diversiteit. Vandaag gaan we het over de laatste groep hebben. Lees ook
deel 1 en deel 2 van de serie.
Gamergate was volop aan de gang toen Marnix en ik door de hal van
Firstlook slenterden. Naast de bekende najaarstitels viel ons een ding vooral op: van de 22.000 bezoekers was de overgrote meerderheid jong én man. Ook tijdens Videogames Live waren de dames in de minderheid. Misschien verschilt het per evenement, misschien vinden vrouwen ze niet interessant. Het valt wel op.
Vorig jaar eisten feministen hun plek op in de gaming industrie. Ze baseren hun claim op cijfers van de
Entertainment Software Association. Uit hun onderzoek bleekt dat de verhouding man/vrouw bijna 50/50 was. Reden genoeg voor de feminist om ‘de blanke man van zijn voetstuk te stoten’.
De ESA vertelt echter niet wat de dames precies spelen. Hun
Essential Factsrapport is heel fraai gepresenteerd, maar het blijft onduidelijk hoe de cijfers zijn opgebouwd. Zitten de vrouwen achter de console, de pc of hun mobiel? De meesten liepen in ieder geval niet op Firstlook rond.
Er zijn diverse onderzoeken naar de man / vrouw verhouding gedaan, maar zelden over de gehele industrie. Wel komt uit rapportages van de
ESRB, Flurry en SuperData naar voren dat vrouwen voornamelijk interesse hebben in casual, sociale en/of mobiele games. Er valt dus zeker wat af te dingen op de claim.
Toch staat de feminist niet alleen.
Gillian de Nooijer deed onderzoek onder medewerkers van de Nederlandse games industrie. Daar komt een wens naar gelijkere behandeling voor vrouwen naar voren. Vooral op online gebied (zoals social media) en vrouwelijke hoofdpersonen is er veel te winnen, vonden de deelnemers.
Toegegeven, er is weinig mis met deze wens. Met meer diversiteit krijgt de games industrie een grotere afzetmarkt. De Nintendo Wii bijvoorbeeld sprak casual gamers erg aan – waardoor het de vorige generatie consoles domineerde. Een gelijkere behandeling creëert een veiligere omgeving voor álle spelers.
Innovatief biedt het ook voordelen. Meer nieuwe ideeën en andere invalshoeken houdt de industrie origineel, levendig en aantrekkelijk voor de gamers. Een werksfeer zonder angst zorgt ervoor dat de mensen met die ideeën ze onbevangen kunnen aanleveren.
Er kleven echter risico’s aan. De Nintendo Wii trok weliswaar nieuwe spelers, maar vervreemde ook zijn achterban door te weinig hardcore titels te maken. Toen de casuals naar mobiel en online games overstapten raakte het bedrijf ernstig in de problemen doordat het beide doelgroepen verloor.
Zelfs een campagne voor gelijke behandeling kan lelijk uit de bocht vliegen. Wie diversiteit wil promoten moet niet alleen
iedereen binnen boord houden (dus ook blanke mannen), maar tegelijkertijd de extremisten uit zijn achterban onder controle te houden. Hier ging het voor Gamergate al mis, deels door redenen buiten de games industrie.
Jonathan Chait schreef een paar weken geleden
een geruchtmakend artikel. Chait, een linkse Amerikaanse journalist, beschrijft de heropleving van het politiek-correcte denken en waarschuwt dat deze ‘iedere vorm van expressie wil censureren onder het mom van anti-discriminatie’.
Volgens Chait denkt de politieke correcte beweging als volgt:
Op Amerikaanse (en Britse) universiteiten brengen extreem linkse groepen deze regels al in de praktijk.
Sprekers worden geweerd. Boeken krijgen waarschuwingsetiketten (trigger warnings) en theaterstukken worden afgelast vanwege de mogelijk kwetsende inhoud.
Ook zijn er de micro-agressions: lichte vergrijpen of versprekingen die men als kwetsend beschouwd. Dit leidt tot extreme situaties. Studenten op de universiteit van California protesteerden tegen een professor die het woord “Indigenous” had aangepast naar “indigenous”. Ze vonden dit ’taalkundige micro-aggressie’.
Deze tragikomische taferelen zorgen er voor dat hoogleraren op non-actief worden gesteld, studenten bijna niet meer voor hun mening durven uit te komen en intellectueel debat verstomt. Chait: ,,Politieke correctheid creëert geen sociale gelijkheid, maar links ideologische onderdrukking.”
Het is niet alleen de campus. De lijst van slachtoffers blijkt inmiddels groot:
Benedict Cumberbatch, Robert Birgenau, Ayaan Hirsi Ali, The Vagina Monologues (want ‘niet transgender’), Brendan Eich, Bill Maher, Tom Hanks en vele onbekenden die toevallig net een verkeerde opmerking plaatsten. Niemand is veilig.
Zeker niet met een woordenboek aan nieuwe soorten kwetsingen: micro-agression, manspreading, mansplaining, cisgender, tone policing, entitlement, patriarchy, ageism, enzovoort. Dat je de meeste termen misschien niet kent is geen excuus. Verzet hiertegen valt onder male victimhood.
De games industrie was de vorige zomer nog geen bolwerk van politiek-correcte animositeit, maar er waren tekenen dat het die kant opging. In de maanden vóór Gamergate verschenen er van linkerzijde artikelen die fel iedere vorm van (vermeend) seksisme en discriminatie bestreden.
Nintendo werd
verguisd omdat het in Tomodachi Life niet mogelijk was een homoseksuele relatie te hebben. Het gebrek aan vrouwen in de Assassin’s Creed: Unity co-op leverde een stroom van felle artikelen op. De dames werden ondergewaardeerd op E3, zei Polygon, of juist niet. Tom Bramwell biechtte in een vreemd artikel op een seksist te zijn. Over de vele tweets nog maar te zwijgen.
Ook vielen er al excuses te horen. Nintendo beloofde na Tomodachi Life zijn leven te verbeteren. David Gaider moest, nadat hij trots meldde de eerste ‘
volledige homoseksueel‘ voor Dragon Age te hebben geschreven, zich verontschuldigingen voor biseksuelen. Ook Blizzard beloofde plechtig meer ‘inclusieve’ personages te gaan creëren.
De insteek van de artikelen was in een zekere zin terecht. Developers (voornamelijk Nintendo en Ubisoft) deden onhandige uitspraken over het onderwerp, online terreur was toen al voelbaar onder diverse developers en de E3-persconferenties bleken een wel erg mannelijke aangelegenheid.
Maar met kreten als ‘
Nintendo staat aan de verkeerde kant van de geschiedenis‘, ‘Er waren meer onthoofdingen dan vrouwen op E3‘, ‘De gemiddelde man is seksist‘ en ‘Het universum draait onverschillig door, terwijl iedere gruwelijke dag mijn hart beetje bij beetje breekt‘ overschreeuwden de critici zich. Dat begon velen te irriteren.
Anonymous las bovenstaande artikelen ook en kreeg de indruk dat alles pro-feminist werd opgehemeld en alles pro-man werd afgekraakt. Anon, met zijn neiging van iedere muis een olifant te maken, zag in dit allemaal een existentiële bedreiging. De feministen van de campus waren gekomen om zijn games af te pakken én hem van kant te maken, concludeerde hij.
Dus ging Anon in de tegenaanval en Anita Sarkeesian was – naast Zoe Quinn – voor hem het meest logische doelwit. De feminist nam in haar serie
Tropes vs Women diverse spellen onder de loep. Haar conclusies blijven echter steevast hetzelfde: games zijn seksistisch. (hierover volgende week meer)
Maar zoals altijd met Anon ging het faliekant mis. Sarkeesian werd een martelaar door de vele doodsbedreigingen richting haar én vermeende medestanders. Ook de media werd niet gespaard. Dat maakte de zaak van de politiek correcte beweging sterker en dat zette Anonymous / Gamergater buitenspel.
Sommige concluderen daarom dat de feministen en haar politiek correcte gemeente gewonnen hebben. De pers staat aan hun kant, de Gamergater is monddood gemaakt. Hoeveel hij ook doxxt, swat en spamt, hij krijgt de publieke opinie nooit meer aan zijn kant.
Opgeruimd staat netjes, zal menigeen denken. Maar dat levert wel de volgende vraag op. Wat gaan de extremisten in het pro-diversiteitskamp straks doen? Jonathan Chait viel op dat de meeste slachtoffers van de politiek correcte beweging vooral
linkse personen zijn. Politieke correctheid draait om ideologische puurheid – niet om waarheid.
Vooralsnog zien we in de games industrie geen pogingen om critici monddood te maken of oproepen tot boycot vanwege vermeende racistische motieven van een CEO. Wel is de eerste
trigger warning al gesignaleerd, maar voorlopig blijft het bij een hoop geschreeuw.
De woorden van
doctoraal student Frederik deBoer over de huidige staat van de campus klinken echter onheilspellend: ,,Er zijn zoveel manieren om op een landmijn te stappen, zoveel woorden verboden en zoveel vermeende houdingen waardoor je uitgesloten wordt.”
De games industrie kan dit nog steeds voorkomen, zolang de voorstanders van diversiteit niet blind zijn voor hun eigen achterban. Eerlijke kritiek op hen blijft daarom broodnodig. We nemen alvast een voorschot met een analyse op de
Tropes vs Women video’s van Anita Sarkeesian. Tot volgende week!
