De laatste versie van Army of Two, The Devil’s Cartel, voelt aan als de ‘Dead Parrot Sketch’ van Monty Python. De serie heeft duidelijk geen bestaansrecht meer, maar toch blijft de uitgever het tegendeel beweren. Een beetje vreemde vergelijking misschien, aangezien de vorige delen niet eens zo slecht waren. Helaas hebben de makers alles wat de vorige titels aantrekkelijk maakten er vakkundig uitgesloopt. The Devil’s Cartel is daardoor weinig meer dan een eentonige verzameling schietpartijen geworden.
Domme pret
Army of Two was nooit een geweldige serie, maar ergens best charmant. Het had wel leuke ideeën over hoe je samen met je (A.I.) partner de vijand te lijft moest gaan. De een deed net alsof hij zich overgaf terwijl de ander vervolgens de vijand in de rug schoot of beiden schoten in een dramatische pose met de ruggen tegen elkaar de vijand af. Goed, niet alles werkte, maar EA Montreal probeerde in ieder geval te innoveren. Daarnaast had AoT een hoog macho-gehalte dat het bijna lachwekkend werd. Niet iedereen waardeerde de sfeer, maar de game was competent genoeg om bestaansrecht te hebben.
Hoe anders is het met het derde deel, The Devil’s Cartel. Van de co-op is bijvoorbeeld bijna niets meer over. Je kan je partner nog maar een paar orders geven, zoals ‘pak schild’ en ‘neem dit ondervuur’. Zaken als ‘mock surrender’ en ‘back to back shooting’ zijn allemaal verwijderd. Erger nog, de elementen die overblijven zal je nauwelijks gebruiken. Je kan de game praktisch in je eentje uitspelen. Je breekt met zijn tweeën een deur open of je helpt elkaar omhoog, maar voor de rest geeft Army of Two je nauwelijks reden meer om iets gezamenlijk te doen en doet daarmee niets dat niet in elke willekeurige shooter met een co-op modus gedaan kan worden. Jouw personage draagt nog net geen t-shirt met het opschrift ‘I’m with stupid’.
Geen cent te veel
Een nieuwe toevoeging, het puntensysteem, is ook overbodig. Devil’s Cartel beloont de manier waarop je tegenstanders om zeep helpt. Zaken als headshots, gebruik maken van de omgeving en vijanden vanaf de flank doodschieten leveren bonuspunten op. Daarmee kan je nieuwe wapens, zoals machinegeweren, of uitbreidingen kopen. Hoe meer punten, hoe betere wapens is de theorie. In de praktijk heeft het echter nauwelijks invloed op je speel- of koopwijze. Betere wapens zijn vrij gemakkelijk te verkrijgen en een fatsoenlijke geweer of shotgun is sowieso voldoende om te overleven.
Overkill mode helpt daarin ook een handje mee. Deze modus activeer je door voldoende vijanden dood te schieten. Daardoor verandert het scherm in een gouden waas en ben je tijdelijk onkwetsbaar en super krachtig. De gevolgen zijn spectaculair. Hele vijanden en complete muren kunnen compleet aan gort worden geschoten – en dan moet je partner nog zijn overkill mode aanzetten voor extra chaos. Het is een van de hoogtepunten in Devil’s Cartel. Helaas heb je het nooit echt nodig, omdat normaal schieten vaak effectiever is.
Army of Who?
Army of Two blijft daardoor hangen in eentonige schietpartijen. Je loopt rond, knalt mensen af, kijkt film, loopt weer verder, knalt mensen af, filmpje, en herhaal. Af en toe kruipt je karakter achter de loop van een sniper rifle of een minigun, dan zit hij midden in een achtervolging per auto of helikopter, maar dat is het ook. De andere tien uur raak je verzeild in dezelfde straatgevechten in dezelfde soort buurten met dezelfde soort tegenstanders. Het einde voelt daarom bijna als een opluchting.
De nieuwe karakters helpen ook nauwelijks. De Salem en Rios zijn vervangen door de ‘Alpha’ en ‘Bravo’. Ik had het net over een ‘I’m with stupid’-T-shirt gesproken: Ik zou niet erg vinden als beide karakters het hadden gedragen. Ze hebben totaal geen charisma, laat staan enige chemie. Daardoor ben je tien uur lang gedwongen te luisteren naar grappen die net niet werken. Het verhaal zelf is ook niet om naar huis te schrijven. Er is iets met een politicus en Mexicaanse kartels, maar interessant wordt het nauwelijks omdat de makers je liever op explosies trakteren dan enige diepgang.
Dubbel zo jammer
Het dubbele vervelende is dat Army of Two: Devil’s Cartel nooit echt slecht wordt. Op zijn best is het een competente shooter met een redelijk coversysteem en wat kleine technische issues. Het voelt alleen zo inspiratie- en futloos aan. Nergens zien we iets wat niet al vijftig keer eerder hebben gezien – de autoachtervolging komt bijvoorbeeld regelrecht uit Kane and Lynch. Je zou bijna zeggen dat de makers dat ook door hebben. Of misschien maak ik teveel op uit achievement/trophy omschrijvingen als ‘From Bad to Worse’ en ‘Forgive our Sins’.
Electronic Arts heeft geen best jaar en Army of Two: The Devil’s Cartel zal er weinig verandering in brengen. Alles wat de serie nog enigszins leuk of uniek maakte is verdwenen. Het is allemaal te grauw, te serieus en te saai geworden. De nieuwe karakters boeien totaal niet. Technisch is het een behoorlijke shooter, maar er is niets wat niet al eerder en veel beter is gedaan. Het enige wat overblijft is om Army of Two een make-over te geven – of het genadeschot.
Army of Two: the Devil’s Cartel, ontwikkeld door Visceral Montreal voor de PS3 (getest) en Xbox 360 en uitgebracht door EA op 29 maart 2013
