Terwijl ik dit schrijf heeft Infamous: Second Son al meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Dat mag je best een succes noemen, maar zegt vermoedelijk meer over het gebrek aan leuke games dat nieuwbakken PS4-bezitters hebben dan over de kwaliteit van de open wereld game waarin je als toevallige superheld Seattle (on)veilig maakt. Niet dat Second Son slecht is: integendeel. Het is een hele competente game die vooral laat zien dat de volgende generatie Playstation toch echt wel wat meer kan dan de PS3 in grafisch opzicht. Dat eenzelfde sprong vooruit niet wordt gemaakt in wát je doet in Infamous zij ontwikkelaars Sucker Punch vergeven, want het doet niet genoeg af aan de game om een vermakelijke next-gen ervaring in de weg te staan.
Second Son is mooi. Heel mooi. Ik kan niet zeggen hoe accuraat Seattle is neergezet in de game, maar ik begrijp dat een heel aantal specifieke gebouwen en buurten heel herkenbaar moeten zijn voor mensen uit die buurt. Het maakt ook niet uit; het Seattle waarin hoofdpersoon Delsin rondrent en -springt is prachtig gestileerd en zeker als je op een hoog punt zoals de Space Needle staat kun je over zowat de hele stad uitkijken zonder dat er ook maar één frame verloren gaat. Niet gek ook, want als je ziet met wat voor snelheden je personage door de omgevingen heenscheurt moet de achterliggende techniek heel wat in de mars hebben.
Dat scheuren wordt mogelijk gemaakt door de superkrachten die Delsin -zoals dat gaat bij Infamous games- blijkt te hebben. Specifiek kan hij de krachten van andere bioterroristen, nee, Conduits, overnemen door ze aan te raken. Tijdens de game gebeurt dat vier keer, al heb je van de laatste kracht niet heel lang plezier als je niet de secundaire missies opspaart voor het einde. Je begint met rook, die je dubbel laat springen, in de lucht laat zweven voor korte periodes en die ook aanvallend allerlei opties geeft. Daar moet je het heel lang mee doen, totdat je de leukste kracht krijgt in de game wat mij betreft, neon. Niet omdat de mogelijkheden zoveel afwijken van de rook-kracht, trouwens. Sterker nog; het vervangt de mogelijkheid om door luchtroosters te zoeven door het heel hard kunnen rennen maar verder ontloopt het zich allemaal niet zoveel. Dat rennen echter geeft je de meeste vrijheid om door het spel te rennen zonder je druk te maken over wat er in je weg staat.
Gelukkig maar dat die kracht er is, want als het over de verdere acrobatische capaciteiten van Delsin gaat is er wel wat te zeuren. Het is niet dat je norgens komt, maar er is een bepaalde mate van lompigheid die je als speler af en toe in de weg zit als het gaat om het echt beklimmen van gebouwen, dus met gewoon springen en klauteren. Het is het nét niet en games als Assassin’s Creed of van mijn part de eerdere Infamous-games voelden net iets lekkerder aan als het gaat om het begaan van de betonnen jungle.
Misschien nog wel erger is het feit dat wát je in de omgevingen allemaal kunt doen niet zo heel uitgebreid is. In elke buurt van Seattle zijn er een bepaald aantal vijandelijke controleposten, generators en voertuigen die verslagen moeten worden om zo de invloed van de DUP (want zo heten ze) te verminderen. Dat heeft tot gevolg dat je wat minder lastiggevallen wordt tijdens het rondlopen, maar effectief maakt het heel weinig verschil omdat je toch iedereen die je een strobreed in de weg legt maar al te graag wegvaagt, om maar iets te doen te hebben. Je kunt naast het verslaan van de DUP-krachten ook nog graffiti op muren kladden (waarbij je controller als spuitbus wordt gebruikt, met schudden en al), geheime tapes vinden, beveiligingscamera’s mollen en vermomde agenten vinden en te grazen nemen. In eerste instantie is het allemaal leuk, maar voordat je aan het einde van de game bent heb je het meer dan gezien en alle missies blijven precies hetzelfde tot de laatste snik.
Je zult je op een gegeven moment dus vooral gaan richten op het verhaal, en hoewel dat typisch B-comic-voer is (dus onnozel) zijn de stemmen en karakters wel aardig gedaan. De interactie tussen Delsin en zijn broer Reggie is bij tijd en wijlen wel amusant, mede door het prima stemmenwerk en de goede gezichts-capture die Sucker Punch gedaan heeft. Helaas geldt wel ook voor deze missies dat je heel vaak hetzelfde aan het doen bent: je moet bepaalde generatoren vernietigen om je krachten aan de gang te krijgen, en hoewel er qua verhaal altijd wel een kleine twist aan zit is wat je doet altijd hetzelfde: ga naar gebied, versla een man op tien van de DUP en vernietig de generator. Begrijp me niet verkeerd, geen van die onderdelen is op zichzelf vervelend, maar na de tiende generator wil je toch iets anders. De eindbazen die -te- sporadisch opduiken zijn wel allemaal leuk bedacht en dwingen je om je krachten op een bepaalde manier te gebruiken, maar van dat soort momenten zijn er niet zo veel.
Nu is het voordeel wel dat de game ook niet langer duurt dan nodig is: als je niet al te veel zijmissies speelt ben je binnen een uurtje of tien wel klaar. Of je daar blij mee bent of gehoopt had tientallen uren te kunnen halen uit je aanschaf is natuurlijk vraag twee, maar als je alleen de dingen doet waar je op dat moment zin in hebt kom je een heel eind. Wil je per sé al je krachten helemaal uitbouwen, dan zul je er wat meer naast moeten doen én de game twee keer spelen, want natuurlijk heeft ook deze Infamous het goed/slecht systeem dat alle andere delen hadden. Ook hier is er niks veranderd: je kunt binair kiezen tussen Ghandi en Hitler in je omgang met vijanden en het gewone volk dat in Seattle rondloopt en elke keuze wordt duidelijk met een kleurtje aangegeven. (Ben ik trouwens de enige die het een beetje oneerlijk vindt dat rood altijd het kwade kleurtje moet zijn? Wat heeft rood ons ooit misdaan?) Bepaalde krachten zijn alleen beschikbaar als je goede (of slechte) niveau hoog genoeg is, dus het is ook nog eens volstrekt nutteloos om niet één kant te kiezen en dat tot het einde van de game vol te houden.
Het klinkt misschien allemaal niet zo florissant, maar weet dat de kritiek bij mij voornamelijk ontstaan is omdat ik had gehoopt op meer. Dit is redelijkerwijs wat je van Infamous mocht verwachten na de vorige delen, maar ik had toch gehoopt dat een versie die alleen voor de PS4 was gemaakt méér zou doen dan de serie een facelift geven. Games als Infamous moeten het hebben van de vrijheid om te kunnen doen wat je wilt binnen de wereld en hoewel het verkennen prachtige plaatjes oplevert zit je toch muurvast in het stramien van de game. Dat stramien is, ik moet het blijven herhalen, helemaal niet slecht. Je krachten zijn grotendeels heel tof (neon alleen al is een feest om te gebruiken, gewoon omdat het er zó goed uitziet) en de gevechten zijn door het verticale karakter van het slachtveld altijd interessant. Het is simpelweg allemaal niet zo spannend. Het is leuk. Infamous: Second Son is leuk. Als je van dit soort games houdt zelfs heel leuk. Maar fantastisch? Dat wordt het nergens, zolang je meer doet dan er naar kijken.
Infamous: Second Son, ontwikkeld door Sucker Punch voor de PS4 en uitgebracht door SCE op 21 maart 2014
