Jim Peyton, de hoofdpersoon van Lost Planet 3, is een aannemer. Hij doet klusjes (voor zover die een grote robot behoeven) voor geld. Het is een hard bestaan, zo heb ik geleerd. Voornamelijk omdat het vreselijk oninteressant kan zijn. Ja, soms gebeurt er wel eens wat, kom je nog eens wat mensen tegen, maar meestal ben je maar wat heen en weer aan het lopen om ding A naar locatie B te krijgen om zodoende apparaat B weer op gang te krijgen. Soms is het een verwarming. Meestal een soort lift. En soms, heel soms, kom je onderweg een vreselijk agressief en groot insect tegen dat je moet afschieten. Maar zelfs dat kan Lost Planet 3 niet redden van het ergste dat je over een game kan zeggen: het is saai.
Het feit dat Lost Planet 3 saai is ligt aan een aantal dingen, eerst en vooral dat het grootste gedeelte van de game echt bestaat uit heen en weer lopen en dingen fiksen. De ijzige planeet waar alles zich afspeelt wordt constant geteisterd door allerlei stormen en vervelende beesten en dus moet hij er met zijn rig altijd op uit om dingen te maken. En altijd als Jim iets gaat maken, gaat er iets anders kapot. Lift? Stroomvoorziening uitgevallen. Zender? Schotel losgeslagen door een storm. Machine? Onderdeel kwijt. Hij zou de monteur met de grootste pech van die wereld kunnen zijn, maar hij heeft er nooit last van. Ik wel. Ik moet hem namelijk de hele tijd laten rondlopen. En dat gaat me te langzaam. Net zoals alles wel op halve snelheid lijkt te gaan in Lost Planet 3.
De Akrid, zoals de grote beesten heten, zijn niet gediend van de menselijke bezoekers die proberen hun thermische energie af te pakken. Het oranje goedje (zo’n beetje de enige kleur in een verder grijsblauwe wereld) moet worden opgeraapt om geld mee te verdienen. Eerder was het zo dat de thermische energie opgeraapt moest worden om in leven te blijven, omdat je ander binnen de kortste keren bevroren was. Dat leek de westerse ontwikkelaars deze keer overbodig en dus maakt het niet meer uit of je vijanden overwint of ontwijkt. Niet dat je veel keuze daarin hebt trouwens, want in deze zogenaamde open wereld is er minder ruimte voor het vinden van je eigen weg dan in de ‘lineaire’ levels van de eerdere Lost Planets (fans weten dat ik het eigenlijk over Lost Planet 1 heb, want over het tweede deel praten we niet meer.) Sterker nog: na een tijdje krijg je ook de mogelijkheid om vanuit je uitvalsbasis via fast travel het heen en weer lopen in je rig helemaal over te kunnen slaan, omdat dat gedeelte vrij weinig toevoegt aan de game.
Wellicht zul je denken: “ja, die was toevallig fan van de eerste game en daarom vindt ‘ie dit automatisch niks.” Dat eerste gedeelte is waar (en daar ben ik dan al een niche mee) maar ik heb wel geprobeerd om Lost Planet 3 te zien voor wat het is en te kijken wat de game wel goed doet. Die dingen zijn er ook: de manier waarop het karakter van Jim en de rest van de menselijke bewoners van EDN 3 wordt neergezet, inclusief de voice-overs, is heel goed gedaan. De man is een echte anti-held en daarom meteen sympathiek en dus wordt het communiceren met zijn vrouw, zomaar opeens te zien tussen het rondlopen en repareren door, iets dat je als speler verwelkomt. Ook de rest van het verhaal probeert met alle macht je aandacht vast te houden en slaagt daar doorgaans ook in.
Maar het grote probleem is dat alles dat tussen de cutscenes in zit minder dan gemiddeld is. Het is alsof alle thirdperson shooters van de laatste paar jaar in een wasmachine zijn gegooid en daarna één voor één een stukje van hun verhaal hebben moeten uitbeelden met hun wazige kop, waardoor je een soort van mediocre-of krijgt van alle stukjes die in de andere shooters ook gestroomlijnd hadden moeten worden. Ik kan moeilijk onder woorden brengen hoe het kan dat een game die eigenlijk best competent is (want laat ik dat duidelijk stellen: Lost Planet 3 is nergens slecht) zo oninteressant kan zijn om te spelen. Zo snel ik iets meer leer over wat er met Jim aan de hand is ben ik er weer bij, maar bij alles daar tussenin begin ik weer te knikkebollen.
Ik vraag me oprecht af voor wie Lost Planet 3 is. Fans van het eerste uur zullen hier weinig uithalen, aangezien de elementen die Lost Planet interessant maakten bijna niet meer aanwezig zijn, op een aantal standaard-vijanden na. Ja, er zitten nog steeds reusachtige Akrid in de game, maar zelfs de gevechten daartegen missen de flair die de gevechten in andere Lost Planets (ja, zelfs deel twee) spannend en interessant maakten, hoe frustrerend dat soms ook kon zijn. Doordat er geen ruimte meer is voor verschillende mechs met een snelheid hoger dan een gemiddelde tractor is de dynamiek er uit en ook de grappling hook die de serie altijd op tempo bracht en de levels heel verticaal en open maakte doet het nu alleen maar op de vooraf aangegeven gebiedjes die je nodig hebt om verder te komen.
Het is een zeer deprimerende ontwikkeling voor fans van Lost Planet, want voor nieuwe spelers is deze game vermoedelijk niet minder dan een heel gemiddelde thrid-person shooter met wat vieze beesten, maar EDN 3-veteranen zijn alles kwijt dat ze liefhadden. Dat geldt ook voor de multiplayer, al zit daar wel iets meer tempo in. Een aantal modes zijn ook vrij leuk om te spelen, vooral de Akrid Survival mode waarin je een driestrijd krijgt die het tot op het laatste moment spannend houdt. Het is een kleine pleister op de wonde en laat vooral zien dat er meer uit de gameplay van het verhaal gehaald had kunnen worden dan er nu in zit. Maar fans: ook hierbij geldt dat het karakter van de Lost Planet multiplayer een beetje verloren is gegaan.
Het mag duidelijk zijn: over Lost Planet ga je binnen nu en een paar maanden weinig meer horen. Jammer, omdat het vermoedelijk de doodsteek betekent voor een serie die beter verdiende wat mij betreft. En om heel eerlijk te zijn: Jim Peyton verdient ook beter. Als Spark Unlimited net zoveel aandacht had besteed aan de mechanieken die Lost Planet een interessante game maakten als aan de ontwikkeling van de karakters in deel drie had dit een legendarische game kunnen worden. Nu is het maar gewoon een game die je van de straat houdt zolang je blijft spelen, een voormalig ruwe diamant die zo lang is opgepoetst dat er niets meer van over is gebleven. En daarvan zeg ik ijskoud: daar kun je niet meer mee aankomen tegenwoordig.
Lost Planet 3, ontwikkeld door Spark Unlimited voor de Xbox 360, PS3 en PC (getest) en uitgebracht door Capcom op 30 augustus 2013
Deze game is getest op een HP Pavilion HPE H9 Phoenix Desktop PC.
