Wat zijn het liegebeesten bij Capcom. Toen Remember Me werd aangekondigd en in de daarop volgende uitingen werd er vooral gepraat over het remixen van herinneringen en hoe je dat zou doen in de game. Het concept (menselijk geheugen kan opgeslagen, gedeeld en gewist worden zoals bestanden op een harde schijf) is dusdanig interessant dat in mijn hoofd (ik weet niet of ik het me goed herinner) het remixen dat hoofdpersoon Nilin doet een heel groot onderdeel van de game is. Nee dus, dit is vooral een actiegame in de derde persoon á la Arkham City, Enslaved of Tomb Raider, maar dan in futuristisch Parijs. Met een toefje geheugenremix er bovenop.
Parijs in 2084 is geen leuke plek, voornamelijk doordat het verhandelen van herinneringen nogal wat ellende met zich mee heeft gebracht. Er zijn hele hordes mensen die weinig meer zijn dan een lege huls nadat ze het verleden uit hun hoofd verkocht hebben en daarnaast is er ook nog sprake van mutatie bij velen. Het is allemaal te herleiden naar de Sensen, een apparaat dat iedereen heeft en al die geheugenmanipulatie mogelijk maakt. Het bedrijf daarachter deugt natuurlijk niet en daarom moet dat gestopt worden. Nilin wordt wakker en herinnert zich niks (één van de enige keren ooit in games dat dit verklaarbaar is) want ze zit gevangen en daar wordt iedereen veiligheidshalve leeggetrokken totdat ze vrij komen. Ze blijkt onderdeel van de Errorists (ja, zonder t) en terwijl ze door de werld wordt geleid door leider Edge struggelt ze met de herinneringen die ze terugkrijgt en de gaten die daar nog in zitten.
Brave New World
De opzet van dat verhaal is één van de beste onderdelen van Remember Me en dat wordt alleen maar ondersteund door de geweldig neergezette wereld van 2084. Het stijltje is extreem goed doordacht en zet een mooi beeld neer dat -los van het bestaan van de technologie van de Sensen- heel aannemelijk is. Het verval, de integratie van oude stadsonderdelen in het woud van futuristische wolkenkrabbers, zelfs de kleding van de mensen en de manier waarop arm en rijk gescheiden worden, het is allemaal klassieke dystopia en tot in elk detail perfect uitgevoerd. Voordeel daarvan is dat je er genoeg van te zien krijgt omdat ongeveer de helft van de game bestaat uit klauteren, springen en andere acrobatische toeren om van futuristische regenpijp naar drone-bouwkraan en dat geeft je genoeg tijd om te genieten van de manier waarop ontwikkelaar Dontnod de wereld heeft neergezet.
Het nadeel is dat net zoals de actie (komen we zo op) het door de omgeving bewegen wel werkt, maar net niet zo lekker als je in 2013 gewend bent. Nilin heeft, net zoals bijna alle actiehelden tegenwoordig, last van het Nathan Drake-syndroom, waardoor ze constant net niet doodvalt en geen enkele dakrand te vertrouwen is. Maar bij het springen is er steeds een prijs te betalen voor missers en die zijn toch talrijker in Remember Me dan in andere games van het genre. Je krijgt als speler zelden het voordeel van de twijfel en dat betekent dat je te vaak naar het laadscherm zit te kijken. Het is namelijk niet zo dat er echt spectaculair moeilijke sequenties inzitten en je bent voornamelijk bezig om van A naar B te gaan en dan moet je spelers niet de hele tijd uit de ervaring halen. Het is zeker jammer omdat er gaandeweg de game steeds meer mechanieken gebruikt worden die het wel interessant maken om je door de omgeving te bewegen die het puzzelaspect meer naar boven halen.
Cake or death?
Als je dan eenmaal wat verder bent is de kans groot dat je tegengehouden wordt door ofwel Leapers, ‘lege’ gemuteerde mensen die alles aanvallen dat beweegt, ofwel de stoottroepen van het grote concern dat je probeert om zeep te helpen. De settings veranderen wel, maar in de basis is het altijd een afgesloten arena en worden de gevechten strikt gescheiden van het klauterwerk. Remember Me’s toevoeging aan het voornamelijk op de hack’n’slash-leest geschoeide vechtsysteem dat goed vergelijkbaar is met de Batman games. Twee knoppen om te slaan, één om te ontwijken, waarbij het gebruik van combo’s afhankelijk is van hoe je ze bouwt. Je moet gaandeweg ‘slagen’ (Pressens genoemd) vrijspelen die je in (eveneens vrij te spelen) combo’s kunt plaatsen. De combo’s staan vast en het is aan jou welk soort slag je daarin zet: aanvallend, helend, versterkend of versnellend, waarbij dat laatste slaat op de speciale aanvallen die je kunt gebruiken. Er zijn geen winkels waar je kunt kiezen, maar alles wordt aan de hand van het verhaal vrijgespeeld.
Het systeem is een leuk idee, dat zeker in het begin van de game goed werkt. Het is leuk om een beetje met de pressens te rommelen en de diepere strategie erachter proberen te misbruiken, maar naarmate je verder komt en de combo’s steeds langer worden valt het een beetje kapot. Probleem is voornamelijk dat Rember Me de ‘meer vijanden in de arena=uitdaging’-filosofie aanhangt en je dus door alle interrupties nooit meer aan die langere combo’s toekomt. Het blijft, als je eenmaal je eigen flow gevonden hebt, altijd leuk om een gevecht in te gaan maar het kan nooit de hoogten bereiken van alle games waar je het mee zou kunnen vergelijken.
Dat kan ik me niet zo herinneren
Een paar keer tijdens de game krijg je dan toch een kers op je taartje: de memory remix-gedeeltes. Nilin’s speciale eigenschap (die maar weinig mensen hebben) om niet alleen maar de herinneringen van mensen te bekijken maar ze ook subtiel te veranderen wordt neergezet als een soort filmpje waarin je kunt spoelen en waar je details (die worden aangegeven met een soort glitch) kunt veranderen, waardoor je een fles op de grond kunt laten vallen waar degene die het zich herinnert over kan struikelen, met alle gevolgen van dien. Sec bekeken is het alleen maar een beetje heen en weer spoelen en proberen uit te vinden welke details tot welk resultaat leiden, maar het is echt heel erg gaaf om te doen en de uitvoering van alle verschillende scenario’s zijn interessant om te zien naast die uitkomst die ervoor zorgt dat het verhaal verder gaat.
Die scènes zorgen ook voor wat meer inzicht in de karakters waar je mee van doen hebt en houden het verhaal interessant. Een groot gedeelte van de karakters zijn redelijk eendimensionaal en kunnen in die zin niet op tegen hoe Nilin wordt neergezet. Dat moet trouwens wel gezegd worden: er was vantevoren al gedoe over het feit dat je als een meisje speelt, maar Nilin is een sterk karakter dat als meer wordt neergezet dan een bimbo en ondanks de onmogelijk strakke spijkerbroek ook verder niet te veel gesexualiseerd wordt. Of ja, op bijna alle niet-relevante karakters na die alleen maar commentaar hebben over of ze het met haar zouden doen of niet, gek genoeg. Desalniettemin schreeuwt het karakter en de wereld om meer games, want als je van dit soort werelden houdt valt hier veel te genieten.
Als ik het zo teruglees klinkt het misschien niet superpositief, maar toch vind ik Remember Me een game die het verdient om gespeeld te worden. Je merkt in alles dat het een nieuwe ontwikkelaar is, die wellicht niet alle tijd heeft gekregen om de laatste scherpe randjes weg te poetsen en dat zie je vooral terug in de gevechten en het klimmen, die beiden ‘slechts’ OK zijn. De setting, de karakters (Neo-Parijs voorop), het tragisch weinig aanwezige remixen van herinneringen en de vragen die de achterliggende technologie en de implicatie voor ons eigen leven allemaal oproept maken het toch moeilijk om mensen van Remember Me weg te sturen. Dit is een nieuwe IP, neergezet in een wereld waarin risico alom gemeden wordt. Neem zelf ook eens een risico en probeer Remember Me. Je zult het niet snel vergeten.
Remember Me, ontwikkeld door Dontnod Entertainment voor de PS3 (getest), Xbox 360 en PC en uitgebracht door Capcom op 7 juni 2013
