Toen de originele Wii er zat aan te komen was het altijd moeilijk om precies uit te leggen aan mensen die er nog nooit mee gespeeld hadden waarom het zo’n grensoverschrijdende ervaring was: “je slaat met die afstandsbediening alsof het een racket is en dat werkt gewoon!” Dat is anders bij de Wii U, want nu dat ik er mee heb mogen spelen kan ik met een gerust hart zeggen: “het werkt gewoon, precies zoals je zou verwachten”. Want je hoeft niet ver meer te graven om te zien waarom het leuk zou kunnen zijn om een tablet-controller toe te voegen aan een gamesconsole, maar dat maakt het niet minder effectief.
De verschillende demo’s die Nintendo voor het verzamelde journaille in petto had waren van verschillende pluimage en kwaliteit maar lieten wel allemaal een ander aspect van de GamePad (zoals Nintendo’s kruising van een iPad en Xbox 360-controller officieel genoemd wordt) zien. In dat opzicht was het een nuttige dag in Amsterdam, want ondanks dat de software-lineup nog niet beschikt over een killer app die vanuit het niets mensen naar de winkel doet rennen als Brain Training, Wii Fit of Wii Sports dat eerder deden was er al genoeg bewijs dat de Wii U de moeite waard gaat zijn en ons als spelers een aantal ervaringen zal gaan geven die we nergens anders kunnen krijgen. Als de intimiderend grote controller dan ook nog eens verbazend lekker licht in de hand blijkt te liggen en de respons van het kleine scherm perfect blijkt te zijn is wel duidelijk dat ze niet hebben liggen slapen bij Nintendo.
Er waren natuurlijk minigame-verzamelingen als Game & Wario en Nintendoland, die vooral grossierden in korte, kleine en vaak sociale spelletjes. Die zullen het beste tot hun recht komen in de kerstsetting waarin ze zonder twijfel het eerst gespeeld zullen worden (net zoals Wii Sports destijds bij de Wii) met meerdere mensen in de kamer. Wellicht heb je de demo’s van de E3 gezien, maar het mist -zoals dat vaak gaat- de sfeer die ontstaat als je met een aantal mensen een doel najaagt. Nintendo heeft het nu al een tijdje over het sociale aspect van de Wii U en dat is niet alleen maar buzzword marketing; de minigames waren er echt op gemaakt om sociale interactie absoluut noodzakelijk is om ook maar een kans van slagen te hebben.
Niet onbelangrijk ook is dat ik me geen ander platform kan voorstellen waar dat nagedaan kan worden, althans niet zonder extra apparaten en toekomstige upgrades die nog maar moeten bewijzen of ze werken.
In dat opzicht is de missie dus geslaagd, maar je hebt niet altijd een huis vol met mensen om mee te spelen en dus moet er ook iets zijn om de spelende eenling een unieke ervaring te geven. Het zal niemand verrassen dat we het in dat opzicht ook vooral van Nintendo moeten gaan hebben, want de multiplatformgames die te spelen waren voegden wat gimmicks toe die als niet meer dan ‘aardig’ geclassificeerd kunnen worden. Ze zullen er zeker niet voor zullen zorgen dat mensen oudere titels als Batman: Arkham City en Ninja Gaiden 3 nóg een keer zullen gaan spelen, maar zo lang de belangrijke games die nu nog op de PS3 en Xbox 360 uitkomen ook beschikbaar zijn op de Wii U zit je goed. Het grafische verschil zal minimaal zijn, al is dat eerlijk gezegd nu nog helemaal niet in te schatten zonder echte informatie.
Maar goed, Nintendo zelf. Die hebben natuurlijk wel nog wat games in de pijplijn die de Wii U moeten gaan verkopen met de kerst, voorop New Super Mario Bros. U. Dat is precies wat je zou verwachten: New Super Mario Bros., maar dan met andere levels en nu in High Definition. Dat laatste is indrukwekkender dan ik ik eerste instantie had verwacht maar dat is eigenlijk ook het enige dat er echt over te vertellen valt. Je kunt met de GamePad extra platforms tekenen, wat natuurlijk ideaal is voor mensen met kinderen die een bepaald level niet doorkomen, of -zoals in het geval van de demo die we met een aantal mensen ‘ondergingen’- spelers die het leuk vinden om hardwerkende medespelers een hak te zetten door ze de weg te versperren.
Maar ook Pikmin, Nintendo’s vriendelijke versie van een realtime strategy-titel, was van de partij. Gek genoeg nog niet met ondersteuning voor de nieuwe GamePad, maar wel met alle charme intact en een hoop extra duidelijkheid door de hogere resolutie. Een verre neef van Pikmin kwam in de vorm van Project P-100, een game van het knotsgekke Platinum Games. Ook hier bestuur je een groep kleine karakters (mini-superhelden, om precies te zijn), maar die groep kan zich gedeeltelijk samenvoegen en transformeren tot verschillende wapens, zoals een zwaard of geweer, afhankelijk van de vorm die je op het touchscreen tekent. Erg leuk (als je het eenmaal doorhebt) en typisch een game die alleen kan op de Wii U, met die specifieke controller die alles in één verenigt.
Als er dan één game is die het voor de game-enthousiasten moet redden in deze eerste lading games dan is het Zombi U, een game van Ubisoft, die elke nieuwe console enthousiast ondersteunen. Het ziet er op het eerste gezicht niet zo anders uit dan de meeste zombiegames, maar juist door het gehannes (letterlijk) met je uitrusting, het forceren/hacken van deuren en andere dingen die tijd vragen in real-time te laten gebeuren op het scherm van de GamePad en zo je aandacht te verdelen tussen wat je aan het doen bent en het ‘echte’ scherm waarop je kunt zien dat er iets aan komt schuifelen brengt Zombi U het soort spanning terug dat de meeste zombieshooters tegenwoordig niet meer leveren in hun hang naar vette actie. Dat de game er daarnaast ook nog een heel aardig uitziet doet ook geen pijn, natuurlijk.
Er zijn dus genoeg mogelijkheden om al bestaande games leuker te maken door het gebruik van de GamePad. Wat nog lijkt te missen is die ene game die voor de grote doorbraak zal zorgen. Natuurlijk wordt een game als Wii Fit ook meegesleept naar de volgende generatie (en kun je je weegschaal gewoon blijven gebruiken) en zullen de Mario Karts en Zelda’s snel genoeg gaan volgen, maar het is de vraag of Nintendo’s claim “dat ze nog steeds niet alles hebben laten zien om kopiëren te voorkomen” serieus te nemen is en of ons nog echt grote verrassingen te wachten staan. Tot die tijd belooft deze eerste indruk veel goeds, dus met de juiste prijs zou Nintendo toch weer goede zaken kunnen gaan doen met de Wii U. De mijne hebben ze in elk geval al verkocht.
