Snake? Snaake? Snaaaaaaaaake! Iedereen die de opvolging van steeds langgerektere roepen om Snake kent, weet dat Metal Gear aan elkaar hangt van typische elementen. De serie is groot geworden op de stealth-gameplay die je zoveel mogelijk het gevecht laat vermijden en je dwingt om je omgeving goed in je op te nemen. En nu dat de serie zo groot is was het onvermijdelijk dat die niet ook opgenomen zou worden in het schier oneindige rijtje HD remakes dat we de laatste twee jaar hebben zien voorbijkomen. Gelukkig is het een voorbeeld voor alle andere remakes van dit soort en kunnen we nog eens genieten van de hoogtepunten van de serie, of ze zelfs voor het eerst beleven. Is dat nog de moeite, zoveel jaar na dato? Ja. Ja, dat is het. Want het karakter dat Hideo Kojima en zijn team de Metal Gear games hebben gegeven is ook nu nog gaaf om te beleven.
The Snake
In Snake Eater (officieel Metal Gear Solid 3) begint het verhaal van Snake, maar het is de voorlaatste game in de serie, de laatste, als je alleen consolereleases telt. De PS2-game is aardig opgekalefaterd, met een mooie upgrade voor de interface, die samen met de hogere resolutie en algemene verbeteringen zorgt dat je na een paar minuten al niet meer opkijkt van de primitievere modellen voor de karakters. Door zich te baseren op de ‘Subsistence’-versie zijn alle nodige veranderingen zoals een beweegbare camera al toegevoegd én de nostalgischen onder ons krijgen gratis de MSX-versies van Metal Gear en Solid Snake erbij. Snake Eater is voor velen een hoogtepunt in de serie en behalve een aantal dingen waar je terug aan moet wennen (waarom kan ik niet gehurkt lopen?) zie je na een paar uur al terug waarom dat ook alweer was. De gevechten met de eindbazen (met als hoogtepunt The End), de integratie van het survival-element in alles wat je doet en de eindeloze (het is echt ongelofelijk hoe lang dat doorgaat soms) codec-gesprekken en cutscenes maken Snake Eater nog steeds een game die je een keer gespeeld moet hebben als je enige interesse hebt in het stealth-genre.
The Boss
Peace Walker is de uitzondering in meerdere opzichten. Ten eerste omdat het vermoedelijk de enige Metal Gear is die zelfs door fans van de serie is overgeslagen -een release op de PSP heeft dat effect- en daarom voor veel mensen een reden zou zijn om deze collectie te kopen. Maar de andere reden dat het buiten de boot valt is dat het echt is opgebouwd als portable game, met losse missies die binnen een minuutje of 10-20 uit te spelen zijn en die je vaker dan eens zult spelen om alles uit de game te halen. Je kunt met een bepaald item troepen rekruteren (de game vertelt het verhaal van de oprichting van Outer Heaven door Big Boss) en dat idee loopt als een rode draad door de game heen. Je bevolkt een hele basis, inclusief kantine, R&D-afdeling en zelfs gevangenis met deze gerekruteerde poppetjes. Dat legt slim automatisch de nadruk op het niet vermoorden maar verdoven van tegenstanders, want zo kun je ze naar de basis halen. Het verhaal is zelfs voor Metal Gear-begrippen vaag maar het staat de verschillende missies niet in de weg en die zijn leuk en gevariëerd genoeg om je te laten blijven spelen. Het heeft door de portable inslag een hoog “nog-één-keertje”-gehalte, dat je ondanks de relatief magere looks van de game (tja, het blijft een PSP port) blijft spelen, zeker nu er een tweede analoge stick aanwezig is om de camera mee te besturen.
The Switch
Metal Gear Solid 2 is de oudste (qua releasedatum, want het ligt als laatste in de tijdslijn) van het stel en dat merk je: geen beweegbare camera, ten opzichte van Snake Eater beduidend minder mooi om naar te kijken en lastig te besturen lijkt het in eerste instantie de teleurstellende van het stel. Maar als je het weer even een uurtje of twee geeft krijg je er een game voor terug die echt alle conventies op zijn kop zet, protagonist voorop. Als je er niets van weet zou ik hem zeker spelen, maar begin er dan wel mee: het spelen van de games in chronologische volgorde betekent namelijk dat je met het magistrale Snake Eater begint en dan is de sprong te groot. Irritant genoeg zou je ze eigenlijk in omgedraaide chronologische volgorde moeten spelen. Ook nadelig voor de mensen die de originele Metal Gear Solid niet gespeeld hebben is dat het verhaal dan nogal lastig te volgen is. Deze is beter om te ervaren dan hij leuk is om te spelen, maar de verzameling zou incompleet zijn zonder MGS2.
Conclusie
Kijk, je kunt niet van Metal Gear houden, daar is weinig aan te doen. Net zoals de HD remake van Ico en Shadow of the Colossus je niet zal overtuigen om deze meesterwerkjes te spelen als je alleen maar van harde shooters houdt zal niets je kunnen overtuigen om in de verschillende slangenhuiden te kruipen als je het concept van een zo stil mogelijk verlopende missie niet aanstaat. Maar is dat wel zo, ben je een echte Xboxer die nog nooit iets op een Playstation heeft gespeeld, probeer het dan. Want de games blijven goed overeind, de upgrade is met veel zorg uitgevoerd en het kost ook nog eens verdomde weinig. De enige smet op het blazoen is het niet bijvoegen van de Gamecube-versie van de eerste Metal Gear Solid, maar verder kan dit de boeken in als het voorbeeld van hoe het moet, zo’n HD remake.
Metal Gear Solid HD Collection, ontwikkeld door Kojima Productions voor Xbox 360 en PS3 en uitgegeven door Konami op 2 februari 2012
