Halo: Reach is het fraaie afscheid van Bungie aan de serie waarmee ze zichzelf voor eens en voor altijd op de kaart zette. Ooit bedoeld als exclusieve Mac shooter, kaapte Microsoft de game voor de neus van Steve Jobs en de zijnen weg en werd Bungie bij Microsoft ingelijfd. Halo werd het vlaggenschip voor de Xbox en was van grote invloed op het first-person shooter genre. Gouden jubeljaren volgden, tot Bungie in 2007 weer zelfstandig werd. De ontwikkelaar maakte begin dit jaar bekend een tienjarige deal te hebben gesloten met Activision en is inmiddels bezig met een nieuwe ip. Maar niet voordat ze haar trouwe fans nog een laatste saluut schenken met Halo: Reach.
The Good
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; Halo: Reach is een bijzondere Halo game en in zijn totaal simpelweg beter dan Halo 2, Halo 3 en ODST. Halo: Reach weet een dramatisch verhaal te koppelen aan bekende maar uitermate genietbaar first-person shooter gameplay, verbeeld middels fraaie actiemoment en een handvol epische missies.
De onderlinge verhoudingen tussen de leden van het Noble Team, de elite Spartan soldaten, die feitelijk een mission impossible moeten uitvoeren, wordt fraai uitgediept en hun innerlijke demonen zijn knap voelbaar. Het is zonder twijfel een van de meest sombere Halo games waarbij het ene verlies op het andere geleden wordt. Complete steden die worden uitgemoord, schepen vol kameraden die ontploffen, konvooien die overrompeld worden door de Covenant… je vecht feitelijk een niet te winnen gevecht. De kenners wisten dit al aangezien Halo: Reach een prequel is op de Halo trilogie maar dat de makers het verlies van de mensheid zo grimmig en nadrukkelijk in beeld zouden brengen, is verrassend en bij vlagen gewaagd.
Een sleutelscene wordt gevormd bijna op de helft van de game; wanneer je de ruimte ingaat. Hier zul je in een ruimteschip met machinegeweer en raketten mogen schieten op Banshees, maar ook op grotere schepen de Seraphs. Je kunt verschillende manoeuvres maken en roll moves uithalen. Deze space battles worden ondersteund door de typische Halokleurenpalet en bijna hypnotiserende muziek. Het mooie is misschien nog wel de reis naar de ruimte die je volledig ingame meemaakt. Het instappen in het ruimteschip, het opstijgen, het lozen van overtollige ballast, de atmosfeer inkomen, de zicht op de planeet onder je… dit is puur genieten.
Maar overall voelt de gameplay als zodanig vertrouwd maar toch fris. Dat komt deels door de nieuwe Armor vaardigheden van de Spartan soldaten. Armor Lock is een soort schild waarbij de Spartan zijn vuist op de grond ramt en zo een paar seconden onkwetsbaar kan blijven. Active Camouflage is de stealth-mode die de Arbiter in Halo 2 had, en zeer handig is om tijdens drukke momenten onverwacht toe te slaan en sprint is snel rennen (en zeer handig voor de multiplayer modes Oddball en Capture the Flag). Jetpack is de leukste nieuwe vaardigheid. Deze rugzakvliegmachine zorgt ervoor dat de actie van Halo nog meer verticaal gaat en zo introduceert het spel zelfs een vleugje platform elementen.
In multiplayer staat Halo: Reach sowieso als een huis. Zogezegd vinden de Armor vaardigheden uit singleplayer vook hier hun weg en missen hun uitwerking niet. Vooral de jetpack functie levert leuke en hilarische momenten op. Toch hebben de armor vaardigheden een grotere impact op de gameplay dan je van te voren zou kunnen denken. Ook de Firefight mode, uit ODST, maakt opnieuw zijn opwachting. En meer dan ooit kunnen spelers hun looks en speltypen helemaal op maat customizen. Hier zijn fans weer maanden zo niet jaren mee zoet.
The Bad
Is er dan niets aan te merken op Halo: Reach? Nou, bar weinig in ieder geval. Ja, de singleplayer is een tikkeltje kort. Op Normal is de geoefende Halo speler na zes a zeven uur er wel doorheen, en schroef je de moeilijkheidsgraad wat omhoog dan kruipt dat richting de acht a negen uur. Toen de eindcredits in beeld verschenen, voelde het goed maar had ik nog net een paar uurtjes meer willen doorbrengen met het spel… al zou dat niet echt legitiem zijn met de ontwikkelde verhaallijn in het achterhoofd. Daarnaast zou je kunnen stellen dat het allemaal wel heel erg bekend aanvoelt en dat de makers nergens echt grote risico’s hebben genomen. Mij heeft dit nergens gestoord maar een kniesoor zou in zijn zuurste moment kunnen stellen dat er ‘te weinig nieuws onder de zon is’.
The Ugly
Echte fouten zijn simpelweg niet te ontdekken in Bungie’s laatste Halo game. De nieuwe, of althans, flink aangepaste engine en daarmee stukken mooiere graphics dan Halo 3 en ODST, zijn tot heel wat fraais in staat al kan de techniek nog steeds niet mee met titels als Uncharted 2 of Gears of Wars 3. Voor de rest is de game simpelweg tot in de puntjes uitgewerkt en je voelt aan alles dat Bungie de materie tot in de kleinste finesses beheerst.
Conclusie
Halo: Reach is een episch slotstuk met een paar wauw momenten, vertouwde, zeer fraai uitgewerkte actie, betere graphics, weidsere gameplay – het schieten vindt veel meer plaats in open ruimtes met meerdere routes – en een uitgebreid multiplayer pakket waar de fan nog tijden toe mee kan. Wereldschokkend of revolutionair is het niet, maar het is na de eerste Halo misschien wel het beste Halo deel uit de reeks. Bungie heeft op meer dan waardige wijze afscheid genomen van een prachtige reeks.
Halo: Reach is ontwikkeld door Bungie en is door Microsoft exclusief uitgegeven voor Xbox 360 op 14 september
