En ineens was hij daar: de eerste episode van Tales from the Borderlands. Onaangekondigd zette Telltale Games zijn nieuwste serie op Steam, Xbox Live en PSN. Een nog aangenamere verrassing: het blijkt net zo sterk te zijn als The Walking Dead en The Wolf Among Us.
We waren het bijna vergeten. Na twee deprimerende delen van The Walking Dead en het grimmige The Wolf Among Us dachten we dat Telltale Games alleen maar duistere games maakte. Hoe dom. Dezelfde studio zat achter het dolkomische – en bewierookte – Sam & Max.
Gelukkig herinnert Tales from The Borderlands ons regelmatig dat Telltales ook komedie kan. Deze spin-off van de “shoot en loot” serie doet ons regelmatig schateren van het lachen met droge grappen, absurde situaties en twee hoofdpersonen die elkaar absoluut niet sparen.
Rhyse (een zwaar gedegradeerde Hyperion medewerker met een net zo’n heftige wrok) en Fiona (charmante dief en oplichter) zitten achter een enorm geldbedrag aan en worden gedwongen samen te werken – ondanks dat ze een enorme hekel aan elkaar hebben.
De onderlinge haat blijkt wel uit de opzet van het verhaal. Rhyse en Fiona vertellen elk hun eigen versie en die botsen regelmatig met elkaar. Het levert humoristische conflictsituaties op en tegelijkertijd ben je nooit helemaal zeker wat er nou werkelijk in de game gebeurt.
Dat levert ook twijfels op over de door jou gemaakte keuzes. In hoeverre kloppen ze eigenlijk? Zal karakter A of B jouw actie/uitspraak werkelijk herinneren? Lopen Rhyse en Fiona de boel bij elkaar te liegen of leuken ze hun versie alleen een beetje op om de ander in diskrediet te brengen?
Waar niet of niet waar, de keuzes op zich beïnvloeden in ieder geval gelijk het verhaal – welke versie dat ook mag zijn. We verklappen niets, maar we hoeven (zoals in The Wolf Among Us) niet meer vier episodes te wachten of onze keuzes effect gaan hebben. In Tales weten we dat vaak gelijk al.
Rhyse en Fiona ogen sowieso een stuk scherper dan Bigby. De kettingrokende wolf was toegeeflijker in zijn knokpartijen; een misser was nog niet het einde. Als het duo één QTE verstiert is het gelijk Game Over. De actie-sequenties zijn gelukkig wel een stuk makkelijker te maken.
Dat houdt ook de vaart in een toch al vlotte game. Tales from The Borderlands raast over je scherm met karakters die gedwongen rap van tong zijn (vanwege gebrek aan kracht) en spetterende of hilarische actiescènes. De tweeënhalf tot drie uur zijn daardoor voorbij voordat je er erg in hebt.
Helaas komen wel een paar minpunten uit The Wolf Among Us terug. Voor een adventure game zijn er wel erg weinig puzzels te vinden. Mijn Xbox One versie bleef nog wel eens hangen (geen crashes). En we moeten maar afwachten of we op tijd het volgende deel krijgen – met hetzelfde aantal uren.
Verder gaat het bewegen met de pook (of muis) soms te sloom, wat erg problematisch wordt als je binnen een paar seconden met de cursor naar een bepaalde plek / lichaamsdeel moet.Sommige actie-sequenties duren dan erg lang, vooral als je ze een paar keer opnieuw moet doen.
Toch, er gaat verder weinig verkeerd met het eerste deel van Tales from the Borderlands. We vermoeden al dat met de juiste scriptschrijver er veel meer uit de wereld van Pandaro is te halen. Telltale Games bewijst dat. Nu maar hopen dat ze dit keer wél aan hun schema kunnen houden.
