De rapen waren goed gaar toen Need For Speed: The Run begin dit jaar werd aangekondigd met een trailer waarbij de hoofdpersoon halverwege een race uit de auto stapte en begon te rennen. Een sequentie waarbij je op commando wat knopjes moest indrukken om verder te kunnen (of QTE, om de semi-officiële term te gebruiken) volgde en iedereen was des duivels. Wat deed dit in een racegame? Dat wantrouwen is nooit helemaal weggegaan, ondanks positieve previews. Maar onterecht, blijkt nu. Want Need for Speed: The Run is een middelmatige game vanwege allerlei redenen, waarvan de stukjes “verhaal” nog de minste zijn.
The Good
Het eerste dat opvalt aan The Run is hoe mooi de game is en in dat opzicht is het ook te gek dat de race van San Fransisco door de VS naar New York gaat, want het geeft de ontwikkelaars de kans om alle facetten van het land op grandioze wijze neer te zetten: van de zonovergoten stukken Californië tot de platte en regenachtige heartlands, van woestijnen tot aan drukke stedelijke gebieden, het zit er allemaal in en alles ziet er fantastisch uit, waarmee bewezen is dat EA’s Frostbite Engine voor meer geschikt is dan shooters.
Er valt voor liefhebbers van Need For Speed: Hot Pursuit veel te genieten, want de parallellen met die game zijn erg groot. Zo word je (uiteindelijk, waarover later meer) beloond voor alle roekeloze acties die in dat spel ook extra snelheid opleverden zoals gevaarlijk rijden en het wegdrukken van de politie. Want ook hier word je in het kader van de illegale 200 man sterke street race nogal eens achternagezeten door de politie terwijl je probeert een aantal tegenstanders in te halen. Door die inmenging af te wisselen met gewone races, stukken waarbij je tijd moet goedmaken en één-op-één races tegen de betere racers ben je in elk geval zelden twee keer achter elkaar hetzelfde aan het doen. Behalve als je een rewind gebruikt natuurlijk, want die zorgen er voor (als ze niet uit zichzelf getriggerd worden) dat je wat meer risico kunt nemen zonder gefrustreerd te worden: je gebruikt als het helemaal mis gaat gewoon een rewind en dan word je naar je laatste checkpoint terug gezet, zonder echt gestraft te worden in punten of tijd. Dat speelt toch lekkerder.
Datzelfde geldt voor de multiplayer, misschien wel het beste gedeelte van de game. Die laat je in verschillende playlists online spelen, waarbij je -net als bij de meeste shooters- een keuze krijgt uit voorgeprogrammeerde races, waarbij het leuk is dat er altijd meerdere heats gereden worden, zodat niemand met een bepaald type auto kan domineren. Je kunt geen gebruik maken van rewinds, dus het is af en toe wel een chaos met verschillende spelers die tegelijkertijd op de baan gedropt worden en dat zorgt af en toe voor wel erg grote chaos, maar meestal weet de game het wel in goede banen te leiden. Je blijft gewoon experience verdienen dus het is (zeker als je direct multiplayer ingaat) een goede manier om skills en auto’s te verdienen voor de race in singleplayer en je vrienden via Autolog (want dat is er natuurlijk ook weer) get te maken over hoe hard je ze hebt ingehaald.
The Bad
Het ergste aan The Run is dat het zijn setting verknoeit. Het concept van de 200 mans-race zou fantastisch zijn geweest om (zoals de ontwikkelaars wel beloofden tijdens Gamescom, de leugenaars) echt tegenstanders in het veld te zetten die zich niet alleen bezighouden met jou binnen een race, maar op een langere termijn racen. Daar is echter niets van terechtgekomen. Sterker nog: het hele concept is een farce. Als ik aan het begin van een langere sectie hoor dat mijn doel is om al 150e in Vegas aan te komen geef je me het idee dat ik dat zelf in de hand heb. Maar elke race zegt stomweg: “klim X plaatsen”, waar X meestal 10 is en er helemaal geen speling in zit. Haal ik er 9 in, moet ik de race nog eens doen en geloof maar niet dat ik er 11 mag inhalen als het extreem goed gaat. Het is gewoon een race die ik moet winnen. En dat ik dan daarna “tijd moet inhalen” (oftewel een time trial moet racen) terwijl ik verdomme precies alles op schema doe word ik helemaal gek. Nergens voelt het anders dan gemaakt aan terwijl de structuur het best toeliet om daar wat variatie in te zetten en door dat niet te doen doet The Run zichzelf te kort. Dat mag je trouwens ook letterlijk nemen, want als je rustig aan doet zit het er binnen twee avonden (totale echte racetijd: 2 uur) helemaal op.
En als je puur naar het racen kijkt kun je zien dat de gelijkenis die de game heeft met voorganger Hot Pursuit niet positief uitvalt. Er is niets extra aan de formule toegevoegd, op het speciale inhalen na. In de plaats daarvan wordt je gestript van de mechanieken die je boost en experience opleveren en worden die stukje bij beetje aan je gegeven bij het behalen van de eerste paar levels. Het is vooral voor oudgedienden wennen, want driften, achter mensen aanrijden en op de verkeerde baan sjezen levert dus in eerste instantie geen voordeel op. Het voordeel lijkt sowieso helemaal bedoeld voor de computerspelers, want die zijn er zonder uitzondering weer zo bovenop als ze gecrasht zijn, of jij daar nou last van hebt gehad of niet. Het rubberbanden is zo erg dat je af en toe andere racers bijna ziet stilstaan als je echt zit te kloten.
De één-op-één races (ook te weinig gebruikt in de game, trouwens) hebben daar minder last van, daar moet je wel echt aanpoten om binnen te komen. Maar ook hier blinkt de AI niet uit in realistisch rijgedrag of zelfs maar karakteristiek gedrag, wat je wel zou verwachten als de game probeert de auto’s -die je voor de eerste keer ziet op dat moment- een gezicht te geven door een biografie te laten zien van wie er in zit. Maar het is allemaal maar halfbakken, net zoals de spectaculaire tijdsinhaalraces die eigenlijk beperkt blijven tot dat ene level uit de demo op Gamescom waarbij er een lawine gaande is en allemaal andere levels waar weinig gebeurt dat ook maar op het zelfde niveau probeert te komen qua spektakel. Voor een game die volgens alles drie jaar in de maak is geweest vind ik het maar erg karig allemaal.
The Ugly
De drie stukjes waarbij je uit de auto moet stappen hebben voor een hoop gezeik gezorgd, maar het is eigenlijk de moeite niet om er lang over te praten. Het is allemaal zo voorbij, de QTE’s zijn niet eens heel vervelend om te doen en los van dat de scènes wat mooier uitgevoerd hadden mogen worden is er eigenlijk niet zoveel mis mee. Het is veel erger dat de rewinds en de baandetectie een beetje raar staan afgesteld en je dus af en toe naaien. Zo is het een drietal keer voorgekomen dat ik tijdens een rewind meteen af was en nog een rewind gebruikte (in één geval mijn laatste, dus daar word je niet vrolijk van) maar veel vaker besloot The Run dat ik te ver of te lang van de baan was geraakt en dat ik een rewind moest gebruiken, terwijl ik net één wiel naast het asfalt had of twee seconden buiten de bocht ging en aan het corrigeren was. En als ik ergens met controllers van ga gooien, dan is het wel als ik onterecht afga. En dan is het dan wel een herstart, maar als die onterecht is is dat onoverkomelijk.
Conclusie
Dit is geen beste game en het aardigste dat ik kan zeggen over NFS: The Run is dat het wel OK is. En als ik dan bedenk dat NFS: Hot Pursuit vermoedelijk voor een prikkie gekocht kan worden kan ik met goed fatsoen niemand aanraden om The Run aan te schaffen voor de volle mep. De game is gewoonweg de mindere van de twee, wat een probleem is aangezien ze zoveel mechanieken delen. De “grote race” bestaat niet, dus daar hoef je het ook niet voor te doen en dan blijft er weinig anders over dan looks van de game en de aardige multiplayer die in ieder geval leuk omgaat met hoe je tegen je online tegenstanders racet. Hoe dan ook, het is niet genoeg. Als je per sé meer Need For Speed wil dan zul je hier misschien ook wel blij mee zijn, maar als je niet slaafs alle racegames koopt die er zijn, is dit er helaas eentje om over te slaan.
Need For Speed: The Run, ontwikkeld door Black Box voor de PS3, Xbox 360 (getest) en PC en uitgebracht door EA op 18 november 2011
