Bijna had deze game eigenhandig een nieuwe rubriek in het leven geroepen: “ik heb het wel gezien.” Die zal er toch nog wel een keer komen, maar met de bijna-dood-maar-wacht-ik-ben-toch-fan ervaring van Majin and the Forsaken Kingdom nog vers in het achterhoofd dacht ik “even doorbikkelen, misschien komt het goede gedeelte nog.” terwijl ik me door deze game heb geworsteld. Je begrijpt al, ik ben geen Fan van Tron: Evolution. Open deur? Zeker, maar ik ga hem toch maar even intrappen.
Want ja, de game van de film heeft grote stappen gemaakt in de laatste paar jaar, maar het stigma is vaak toch terecht en hier zeker. De wereld van Tron: Legacy ligt kort voor die van de film, met karakters Tron, Clu en Quorra die je zult herkennen van de nieuwe film, maar waarin je meedoet als de system monitor die het systeem in de gaten moet houden dat in rep en roer is omdat de bestaande programma’s (Basics genoemd) in een conflict komen met ISO’s, die opeens ontstaan zijn en vrije wil vertonen. Daarnaast is er een virus actief, Abraxis, dat de chaos compleet maakt.
The Good
De sfeer van Tron Legacy wordt prima weergegeven: alles is blauw, de verschillende partijen in het conflict zijn duidelijk te herkennen aan de kleur van hun race-strepen en de digitale effecten die de film ook al zo goed laten uitzien voor technofetisjisten komen heel goed tot hun recht. Alles is lekker scherp en dat geldt vooral ook voor de muziek en het stemmenwerk.
Qua soundtrack zit je in de voorspelbare techno-bliepjes met gruizige bassen die zich altijd aan het centrale muzikale thema blijven ophangen maar zonder je het idee te geven dat je constant hetzelfde zit te luisteren. En de stemmen zijn verdomd overtuigend: ik dacht eerst dat ze Jeff Bridges (de held) zelf zover hadden gekregen om voice-overs te doen, maar halverwege realiseerde ik me dat hij gewoon een hele goede imitator heeft. Allemaal zeer overtuigend dus.
The Bad
Helaas kan ik dat niet zeggen van het speelbare gedeelte. Het gros van de game bestaat uit een Prince of Persia-parodie die zo’n beetje alle fouten die die serie gemaakt heeft door de jaren heen nog eens dunnetjes overdoet: slecht geplaatste checkpoints, gevechten die je lijkt te verliezen zonder dat je precies weet wat er gebeurd is en een onredelijke vraag om precisie bij de acrobatiek zodat je constant de afgrond inspringt omdat je een aantal pixels te veel naar één kant mikte bij een 5-puntensprong. Koppel dat aan een camera die je net niet genoeg laat zien van waar je volgende beweging je moet brengen en dan kan de irritatie beginnen.
Omdat je constant gebruik moet maken van de omgeving om je energie bij te vullen tijdens gevechten is het nog frustrerender, want ook daar ga je geregeld de diepte in terwijl je een virus probeert te raken met je digitale disc (net zoals in de film het wapen du jour.) Dat wapen krijgt gaandeweg de game vier verschillende versies, maar de tactische noodzaak is er niet dus zul je grotendeels met één of twee varianten rondrennen. Ook het upgraden van je karakter is na het eerste kwart van de game niet echt van grote invloed op hoe de gevechten zich voltrekken.
De actie wordt af en toe onderbroken door een tank- of motorlevel, maar ook daar is het teleurstelling troef: de tanklevels zijn niets meer dan uit de context getrokken schiettenten die aanvoelen alsof iemand een keer een Halo tank-level heeft gespeeld waarna tegen hem gezegd is: “maak ook maar zoiets.” De echte ellende zit ‘m echter in de racelevels: hoe krijg je het voor elkaar om een kant en klaar concept voor een game niet te gebruiken in een game over een film over een game? Het bij uitstek gaafste gedeelte van de originele Tron was het gevecht tussen de twee racers die elkaar dood probeerden te snaken, maar wat krijgen we in deze game? Een aantal doodsaaie “rij het scherm in en ontwijk de brokstukken”-levels waarbij een motor die reageert als alle andere normale motoren veranderd is door een model dat een blauwe streep achter zich trekt. Niks geen gevecht, nergens 90-graden bochten maken, nergens dus iets van wat die bikes gaaf maakte.
The Ugly
Natuurlijk kan een game niet zonder multiplayer de deur uitgedaan worden, dus is er modus toegevoegd die alles in de game combineert en je capture the bit en de-rezzer laat spelen, waarbij iedereen een motor meekrijgt (die nu verdomme opeens wel rechte hoeken kunnen maken) en je bij goed gedrag een tank kunt scoren. De gevechten escaleren al snel richting ‘wie krijgt de tank’ want die is veel te sterk, zeker als je met nieuwe spelers aan de slag bent de hun ‘perks’ nog niet verdiend hebben. De balans is er gewoonweg niet, dus nadat je het verhaal hebt afgerond (uurtje of 7,8) ben je na een avond of twee ook klaar met de online portie. En jij niet alleen, gezien de nu al lege lobby’s.
Conclusie
Voor een game die ogenschijnlijk zo zijn best heeft gedaan om het bronmateriaal eer aan te doen is het nogal zonde om de deur uit te moeten gaan zonder af te zijn. Want dat er simpelweg geen tijd is geweest om de kinken uit de digitale kabel te halen, dat wil ik geloven. Was dat wel gebeurd, dan had deze game in ieder geval een hele aardige -zij het ongeïnspireerde- middenmoter kunnen zijn. Wat er nu ligt kan ik met de beste wil van de wereld niet aanraden, of je moet zo gek zijn van alles dat Tron ademt dat je alles gezien wilt hebben. Ontwikkelaar Propaganda Games is ne de release van deze game opgeheven door moederbedrijf Disney; ik gun dat geen enkele ontwikkelaar, maar dat zegt je wel wat je kunt verwachten van deze game.
Tron: Evolution, ontwikkeld door Propaganda games voor de Xbox 360, PS3 (getest) en PC en uitgegeven door Disney op 7 december 2010.
