Als een heel genre games terugkomt omdat het goed matcht met een specifieke controller moet je je afvragen of het een goed idee was om het genre weer naar boven te tillen. Zeker als al gebleken is dat de interesse niet echt aanwezig is. Ik heb het natuurlijk over lightgun-games, oftewel de virtuele schiettent die we ons nog allemaal kunnen herinneren uit de jaren ’90, waar Time Crisis & Co. de speelhallen beheersten. Dat doen ze niet meer. The Shoot heeft dat niet begrepen.
De setup van de game is simpel: je zit op een filmshoot die elke scène van set verandert en waarbij je goed je best moet doen, dus raken wat je moet raken en ontwijken wat je moet ontwijken, anders wordt de regisseur boos en moet de scène opnieuw. Het idee is dat je zo goed mogelijk schiet zodat je de film tot een kassucces kunt maken. Je gebruikt de Move controller om een cursor over het scherm te zwiepen en je kunt schieten en bepaalde bewegingen maken met de controller om speciale aanvallen te gebruiken.
The Good
Er worden in de 6 levels die de game heeft een aantal cliché’s van stal gehaald zoals de monsterfilm, de mafiafilm, de western en de science-fiction film, allemaal in de jaren 50-70-vibe uitgewerkt die je daarbij hoopt te zien, met kartonnen monsters, slechte geluidseffecten en alle andere knulligheid die je daarbij verwacht. Een slimme manier van omgaan met de beperkingen die de ontwikkelaars ongetwijfeld hebben gehad in het maken van de game.
Ook slim is dat de verschillende scẻnes achter een scoregordijn opgesloten zitten, zodat je niet het typische scenario krijgt van een arcade-game waar je met ongelimiteerde continues doorheen knalt. Je zult toch echt moeten kijken waar je de hoge scores kunt vangen, of het nu met speciale aanvallen of het raken van hele series vijanden, anders kun je niet verder. Dat is een hele effectieve manier om je bij te brengen hoe je het beste kunt spelen, wat door blijft gaan tot het einde.
Je verveelt je ook geen moment, want het tempo blijft altijd lekker hoog en remt alleen af als je er ook even aan toe bent. Perfect dus, zeker omdat je niet nodeloos gestraft wordt met projectielen als je mist, omdat de focus toch ligt op het blijven scoren. De val om deze game vanwege zijn afkomst ook als arcade-spel op te zetten is gelukkig goed ontweken, waardoor het sec bekeken als lightgun shooter heel sterk in elkaar zit.
The Bad
Het einde komt wel wat snel in zicht: zelfs voor lightgun-begrippen is The Shoot aan de korte kant, in elk geval qua levels. De verschillende scẻnes zijn allemaal erg onderscheidend maar er zijn er maar vijf, dus in dat opzicht kun je blij zijn dat je nog enigszins geremd wordt door de noodzaak om te scoren. Maar je bent vrij snel door dat plafond heengebroken en dan is er weinig over, helaas. Het is echt jammer, want er is verder technisch eigenlijk weinig mis met de game, behalve het feit dat het eigenlijk helemaal geen lightgun-game is natuurlijk.
Daar zorgt de cursor wel voor; je hoeft je nooit af te vragen of je er wel precies op zit want je ziet het op elk moment, wat eigenlijk wel jammer is. Ook herladen is niet nodig, dus een groot gedeelte van de tactiek bestaat uit wanneer je de speciale schoten gebruikt en of je goed opzij kunt hangen als er iemand op je schiet. Helaas ging dat in mijn geval niet zo heel soepeltjes. Speaking of which:
The Ugly
Ik vind het prima dat een game de bewegingscontroller helemaal wil gebruiken, maar als ik me toch letterlijk in allerlei bochten moet wringen om de makkelijkst te krijgen speciale aanval te kunnen uitvoeren omdat de zwaai rond mijn hoofd met de Move niet herkend wordt is het niet meer leuk. Juist doordat de game stiekem heel gemeen is word je heel kwaad als een tot dan toe perfecte run kapotgemaakt wordt doordat de slowmotion niet geactiveerd wordt en je een hele rits vijanden mist, waardoor je een heel level opnieuw moet doen. En dan duurt dat opeens weer heel lang.
Conclusie
Als je een excuus zoekt om je Move te gebruiken en je denkt nog met weemoed terug aan lightgun games is dit vast een leuke game. Voor een avond. Ondanks het hardcore randje dat je -mits je zo in elkaar zit- kan bewegen om steeds maar weer meer punten te scoren zul je vermoedelijk gewoon de levels vrijspelen, zij het met iets meer moeite dan je misschien had gedacht, het spel nog eens vriendelijk toelachen en het alleen maar uit de kast halen als je iets nodig hebt om je kleine neefje bezig te houden.
Dit genre games heeft al genoeg moeite om meer dan één keer gespeeld te worden en The Shoot geeft je nog minder reden dan de rest, hoe leuk het mechanisch ook in elkaar steekt. Dan kun je misschien beter met je neefje naar een echte schiettent gaan.
The Shoot is ontwikkeld door Cohort Studios en uitgegeven door Sony Computer Entertainment Europe voor de Playstation 3 op 29 oktober 2010
