Het is toch achterlijk dat ik nu pas, ongeveer anderhalve maand na de release van The Master Chief Collection, deze recensie kan afmaken. Het is niet alsof ik niet al een tijdje had kunnen vertellen hoe leuk deze remaster is, als je ‘m in je eentje speelt en de avonturen van de Master Chief nog een keer in betere kwaliteit kunt ervaren. Maar als je een pakket dat zó veelomvattend is als deze compilatie moet bekijken dan is de multiplayer-portie enorm belangrijk. En daar, zoals jullie allemaal inmiddels wel gehoord hebben, is het dus goed mis geweest.
Laten we met het goede beginnen. De vier Halo’s die in de Xbox One-exclusieve collectie zitten zijn allemaal met veel zorg geremasterd, waarbij Halo 2 de meeste aandacht heeft gekregen. Die is namelijk in dezelfde lijn als de eerste Halo helemaal aangepast voor het nieuwe systeem. Niet alleen zijn de tussenfilmpjes opnieuw (en prachtig) gemaakt voor deze versie, ook is de speelbare game zelf helemaal vernieuwd. In eerste instantie denk je misschien dat het wel meevalt met die aanpassingen, totdat je de ‘original version’-knop (die je te allen tijde kunt gebruiken) indrukt en ziet hoe het ook alweer, tien jaar geleden, echt uitzag.
Dat, in combinatie met de upgrade naar HD-resoluties en doorgaans rotsvaste framerates van 60 per seconde (alleen Halo 4 stottert nog wel eens) maakt dat dit dé versies van deze games zijn die je wilt houden. Ontwikkelaar 343 Studios heeft dat goed begrepen en heeft er dus ook voor gezorgd dat je meteen vanaf het begin elk level van elke Halo kunt spelen, zodat je favoriete moment in de Halo-historie altijd maar een paar menu-opties van je verwijderd is. Naast de playlists die bijvoorbeeld alle Arbiter-missies achter elkaar zetten, of zelfs verschillende games aan elkaar rijgen met missies van een bepaald type. Verder zit alles er in: Skulls? Zet ze maar aan. Co-op? Stuur een invite en je bent zo vertrokken. Alles zit er in, en voor de fans zelfs iets meer, met wat extra verwijzingen naar Halo 5 verstopt in die massa content.
Is Halo nog steeds leuk? Zekers te weten is dat nog leuk. De originele “30 seconds of fun, repeated again and again” mantra van originele ontwikkelaar Bungie blijft ook na zoveel jaar nog overeind, zeker als je de stomme stukjes (Library, anyone?) kunt overslaan. De manier waarop de vijanden op je reageren en de wapens, voertuigen en locaties je dwingen om je tactiek steeds weer bij te stellen is ook nu nog iets waar veel shooters alleen maar van kunnen dromen. Wel opvallend: hoe langzaam alles is. De veranderingen in shooters de laatste paar jaar zorgen er voor dat je de eerste paar uur steeds op zoek bent naar de niet bestaande sprint-knop. Als je er eenmaal aan gewend bent is het echter helemaal geen probleem, in ieder geval totdat je naar de multiplayer gaat.
Voor velen (ook voor mij) was Halo 2 de eerste kennismaking met online matchmaking in een shooter en dat heeft een blijvende indruk achtergelaten. Ik was dus net zoals velen verheugd om te horen dat 343 van plan was om alle afzonderlijke multiplayer-modes te verwerken in deze verzameling. Of je nu de Halo 2 Anniversary games net zoals toen wilt spelen, de wapens van Halo 3 je toch beter bevallen of dat je de extra mogelijkheden van Halo 4 wilt kunnen gebruiken in je online avonturen, het zou moeten kunnen. De meeste mensen die niet ooit hun Xbox mee hebben genomen naar iemand anders om via LAN tegen elkaar te spelen zouden nu voor het eerst de multiplayer van de eerste Halo tegen elkaar kunnen spelen.
Tot zover de theorie. De praktijk is dat juist de grootste fans hun vingers gebrand hebben aan een game die domweg niet werkte. Ik heb elke week opnieuw geprobeerd om in een match terecht te komen, en de paar momenten dat het na lang wachten ook lukte was het alsnog onspeelbaar of was de balans van gelande spelers zo scheef (5vs1 in een team Slayer game, dat soort dingen) dat het toch geen zin had. De situatie is nu, ongeveer vijf patches later, in ieder geval speelbaar, maar we zitten nog steeds niet op het niveau dat beloofd werd voor de lancering. Nog niet alle playlists werken en enkele zijn er ook uitgehaald om te zorgen dat de basisbeleving van de online modus te garanderen is door 343. Maar goed, het werkt. En als het werkt is het verdomde leuk, al is de traagheid van de Halo games hier gek genoeg een grotere factor dan in de single player.
Nu dat we eindelijk aangekomen zijn bij een variant van de game die het releasen waardig is kan ik eindelijk zeggen wat ik eigenlijk al een hele tijd geleden had willen zeggen: dit is een prachtige collectie voor fans van Halo en iedereen die wil weten waarom de serie bij veel mensen zo gewaardeerd is. Het duurt even, maar dan heb je ook wat wordt vaak gezegd, maar het is zelden zo waar geweest als bij de
Master Chief Collection.
Lullig voor iedereen die de game al gekocht heeft toen ‘ie nog niet klaar was, maar nu is het moment. 343 heeft ook aangekondigd om non-Master Chief game
Halo: ODST gratis toe te voegen aan de collectie als goedmaker voor alle ellende, dus zelfs de early adopters hebben nog iets om naar uit te kijken, trouwens. Het is ondanks de goedmaker een schande dat het zo gelopen is en we moeten dat als consumenten eigenlijk afstraffen, maar dan boor je jezelf wel de beste remaster van 2014 door de neus. En of je dat er nou voor over hebt…
