Een tijdje geleden heb ik een artikel geschreven over de IBM computer Watson die succesvol meegedaan heeft aan het televisiespel Jeopardy! Inmiddels heeft Watson een “baan” gevonden. IBM is een samenwerking aangegaan met de verzekeringsmaatschappij Wellpoint om de enorme capaciteit die de supercomputer biedt te gebruiken voor het stellen van diagnoses.
Dit heeft direct tot een aantal stevige discussies geleid, waarbij de meest verwoordde kritiek er op neer komt dat men vindt dat de gezondheidszorg al zo onpersoonlijk is dat het een slechte zaak is dat een computer een deel van het werk van artsen gaat overnemen. Verder wordt gesteld dat wanneer een arts een computer nodig heeft om een diagnose te stellen, hij of zij maar een ander beroep moet zoeken.
Ik vraag me af waarom mensen zo negatief zijn over het idee om een computer in te zetten. Alsof dit nu al niet gebeurt! Artsen weten veel, maar zoeken nu toch ook zaken op waarover ze twijfelen, gelukkig maar. Zou men bij de eerste uitgave van “Anatomy of the Human Body” van Henry Gray in 1918 ook geprotesteerd hebben dat artsen nu de beschikking hadden over een fantastisch naslagwerk? En denkt men nu echt dat iedere zeldzame ziekte waarvan de symptomen bekend zijn, meteen herkend wordt door een willekeurige arts.
Ik denk dat het prachtig is dat er door Watson “meegedacht” wordt over diagnoses. Dat geeft de arts meer tijd voor een persoonlijk gesprek en een goede behandeling. En het “denkvermogen” van Watson kan alleen optimaal gebruikt worden door een goede arts, omdat het nodig blijft om de juiste informatie door te geven en dat betekent nog steeds dat een arts zal moeten kijken en luisteren en uit alle objectieve en subjectieve informatie die gegevens zal moeten halen die tot een goede diagnose kunnen leiden.
