Voor veel mensen is transmedia of transmedia storytelling dé toekomst van entertainment. Een film is niet langer een film of een tv-serie een tv-serie, de verhaallijn wordt steeds vaker uitgebreid over videogames, boeken, websites, mobiele applicaties en sociale netwerken. Tijdens haar sessie op zondagochtend op SXSW keek Barbara Vance, auteur en dichter, met een non-digitale blik naar de huidige staat van transmedia en hoe het beter kan.
Vance is een auteur in de klassieke zin des woords; zij heeft weinig ervaring met online publicaties en vond het daarom dan ook volkomen logisch dat ze een track heeft tijdens SXSW Interactive. Met een kritische blik keek zij de afgelopen tijd naar een aantal transmediale ervaringen en kwam al snel tot de conclusie dat deze vaak een stuk beter kunnen. De grootste fout? “A lot of the times, the story is being sacrified for the media“, aldus Vance.
Wie kijkt naar de klassieke methode van verhaallijnen, ziet een duidelijke lijn: de lezer komt op punt A in een verhaal binnen en verlaat het op punt B. De reis tussen die twee punten kan door de schrijver worden bepaald, hij of zij heeft totale controle over hoe de lezer het verhaal tussen A en B ervaart. Transmediale verhalen werken anders. Het kent meerdere instapmomenten op verschillende media, zogenaamde “nodes”. En daar luurt het grootste gevaar: “every node has to be connected. If it’s hanging out, it’s not only useless, it kills the story“.
Een andere belangrijke wetenschap voor transmediale verhalen is het feit dat het karakter het verhaal is en het verhaal het karakter. Een vaak gemaakte fout is dat schrijvers denken dat ze een kleine “tweak” kunnen maken aan een karakter zonder het verhaal aan te passen. Lezers pikken dit echter op en hebben dan moeite om het verhaal op te pakken. Daarnaast is een verhaal nooit met één karakter, maar altijd om een netwerk van karakters. Dit netwerk kan draaien rond één of meerdere hoofdkarakters. Naast het versterken van de verhaalijn heeft dit netwerk als functie het onderbouwen van de hoofdkarakter(s).
Volgens Vance is er voor veel transmediale verhaaltellers nog genoeg inspiratie te halen uit de klassieke methodes van verhalen opbouwen. Vooral doorbouwen op bestaande archetypes kan erg nuttig zijn. Daarnaast moeten ook transmediale karakters dicht bij de “lezers” liggen en op sommige vlakken herkenbaar zijn: “We don’t experience stories to understand characters, we experience them to understand ourselves. We look for recognition in a story“, aldus Vance. Volgens de schrijfster zijn de makers van een verhaal in dat opzicht eigenlijk een soort van slaaf van de lezer.
Vance besloot haar sessie met een uitleg van een standaardverhaalboog, toegepast op transmedia, gevolgd door een extensievere uitleg aan de hand van The Lord Of The Rings. Als afsluiter gaf ze de volle zaal mee dat er wat haar betreft één gouden regel voor alle schrijvers is: “the story is about people“. Of dat nu de karakters uit je verhaal zijn of de mensen die je verhaal ervaren. Waar dan ook.
