Het feit dat WikiLeaks overheidsdocumenten op het internet zet doet mij veel vreugd. In zijn algemeenheid denk ik dat we als overheid veel te snel denken dat geheimhouding een redelijk doel dient. Maar meestal is het gewoon, ingegeven door misplaatste angst, een methode om een open discussie in een open maatschappij te frustreren. Dus overheid: doe normaal en ga in discussie. Tja, en natuurlijk er zijn situaties … Dus toch geen complete transparantie voor het beschermen van de belangen van een staat?
De vreugde over het lekken van de Amerikaanse diplomatieke correspondentie wordt gedeeld door een groot deel van de Nederlandse Pers. De leider van WikiLeaks, Julian Assange, wordt steeds aangeduid met de eretitel “klokkenluider”. Het interpol opsporingsbericht als “heksenjacht“.
Ik realiseer mij ook dat het het internet is dat dit alles mogelijk maakt.
Maar enige terughoudendheid is wat betreft WikiLeaks wel op z’n plaats: hoe krijgt Lassange iets voor elkaar waar staten veel geld en speciale diensten voor opzet en onderhoudt: spionage, want dat is WikiLeaks. Zo lang we niet weten wie de bron is en hoe Lassange die, met hulp van wie en wat, heeft gevonden is enige terughoudendheid wel op zijn plaats. Verder heeft het juichen van journalisten ook een keerzijde: zouden zij ook staan te juichen als WikiLeaks hun journalistieke bronnen zouden onthullen?
En dan komt mijn dilemma: waarom zou WikiLeaks goed werk doen door (gestolen) bronnen openbaar te maken, terwijl – als we hem als een onderzoeksjournalist bestempelen – hij zelf zijn bronnen – en ongetwijfeld met goede redenen – niet openbaar maakt? Meten we dan niet met twee maten? En als journalisten het wel mogen (geheime documenten en bronnen), wie controleert dan de journalist dat dit allemaal netjes gebeurt en klopt?
