YouTube.com is nu 15 maanden online, en heeft zo’n 25 miljoen hits per dag. De BBC meldt dat ’t aantal video’s dat is ge-upload de 40 miljoen al voorbij is. Wie twijfelt er nog over user-generated-content?
Communities als YouTube doen ’t geloof om ’t web volledig te democratiseren groeien. Dat ’t kan althans. Pomme & Kelly werden ‘wereldberoemd’, en ’t is inmiddels een mediakanaal dat door marketeers bewust wordt geïntegreerd in marketingplannen. Het is verslavend om een doorgestuurde link niet aan te klikken, en eenmaal op YouTube klik je video 2 en 3 ook nog aan. Is ’t ’n hype of blijft ’t fun? En wat merken we hiervan over, pak ‘um beet 2 jaar, in de wijze waarop we met media omgaan?
Vorige week zapte ik langs ’t Sportjournaal (heel old school, gewoon op de TV), en pikte ’t bericht op dat de WK-beelden in Iran met vertraging zullen worden doorgegeven. Beeldmateriaal wat niet door de beugel kan, houdt de ‘broadcastende’ overheid gewoon onzichtbaar. Internet, YouTube, dat kan ook anders dacht ik. Afgezien van factoren als ‘weinig breedbandaansluitingen’ of ’n blokkade van YouTube in Iran’ heeft dit op termijn gevolgen.
Get Democracy is een ander voorbeeld. Tijdens de recente stakingen om betere arbeidsrechten van immigranten in de U.S., ontving Get Democracy een heleboel zelfgemaakte video’s waarin immigranten zelf de regie over ’t verhaal namen. Andere TV, nu nog door ’n hele kleine groep bekeken. Wat doet dat met de kijker? En wat doet dat met bijvoorbeeld ’t politieke veld wanneer we steeds meer naar door ons geselecteerde content gaan kijken? Verliest bestaande broadcast aan macht? Kortom, where do you think we go?
