The Last of Us, DmC, Metro 2033 en Last Light, Grim Fandango, Tomb Raider en Halo 1 tot en met 4. Wat deze games gemeen hebben? Het zijn games die erg goed werden ontvangen toen ze uitkwamen, zowel door de pers als in de verkopen. Maar het gaat om het andere dat ze nog gemeen hebben: ze hebben allemaal een remastered versie gekregen.
Remasters zijn van tijdelijk tussendoortje gepromoveerd naar ‘volledige’ games. Ga maar na: toen de eerste remasters voor deze generatie uitkwamen was er weinig anders te spelen. Destijds leek het een tijdelijke oplossing. Nieuwe games hebben meer ontwikkelingstijd nodig, een opgepoetste versie van een voorgaande game is dan relatief tijd- en kostenefficiënt.
Het blijkt inmiddels zo efficiënt dat Capcom – toegegeven, ze zitten krap bij kas, zoals vele Japanse ontwikkelaars – haar volledige strategie op remasters lijkt te gaan focussen. Volgens het bedrijf waren ze aangenaam verrast met het succes van de remaster van Resident Evil. Maar misschien zegt dat meer over Capcoms verwachtingen van digitale downloads dan over de daadwerkelijke verkoopcijfers.
Inmiddels zijn de nieuwe consoles al niet meer zo nieuw. Je zou verwachten dat het dan ook gedaan is met de remasters die als tijdelijke opvulling zouden moeten dienen, maar dat blijkt niet waar. Devil May Cry 4, God of War 3, Darksiders 2 en vermoedelijk nog een lading onaangekondigde remasters staan voor de deur.
In principe is dat niet erg. Uitgevers moeten zelf bepalen wat ze produceren en uitbrengen. Als de markt daar niet op zit te wachten komen ze daar vanzelf wel achter via de verkoopcijfers.
Het probleem met remasters is echter wel dat ze door uitgevers inmiddels worden gezien als semi-echte releases. Het aantal nieuwe games lijkt af te nemen – of er moet komende E3 een enorme lading nieuwe games aangekondigd worden, voor zowel dit als volgend jaar.
Remasters zijn leuk voor degenen die zo’n game in de vorige generatie hebben gemist, om interesse te kweken voor een vervolg, om top-games nog eens te beleven, of om games net dat extra laagje verf te geven die de ervaring zoveel beter kan maken.
Voor individuele uitgevers zal het ongetwijfeld prima werken, maar als collectief gaat de game-industrie er uiteindelijk onder lijden. Van de vier bovengenoemde eigenschappen zijn alleen de laatste twee van toepassing op mensen die de game al eerder hebben gespeeld, en persoonlijk vind ik die niet bepaald overtuigend om zo’n game nog eens te kopen.
Het verkopen van oude wijn in nieuwe zakken is risicovol. Ja, je hebt een tweede kans om het deel van de markt dat je eerder niet bereikte te overtuigen. Tegelijkertijd stoot je een ander deel van de markt af door in plaats van een nieuwe game een remaster uit te brengen.
Vanuit zowel economisch als cultureel oogpunt hebben remasters hun voordelen. Maar het is voor het voortbestaan van de gameindustrie net zo van belang dat er genoeg nieuwe games komen. Gelukkig sluiten beide elkaar niet uit, maar uitgevers – en de industrie als collectief – moeten wel een balans zien te vinden. Aan de waarde die remasters met zich meebrengen kleven ook risico’s.
Dames en heren gameontwikkelaars en uitgevers, remaster wat je wilt, maar doe het met mate.
