Net zoals iedereen willen we ook even het afgelopen jaar nalopen en kijken wat nu de games zijn die ons het meest hebben gegrepen dit jaar. Er zijn zoveel dingen om te spelen dat het bijna onmogelijk is om ze überhaupt te vergelijken en er een lijstje van te maken, laten we dat voorop stellen, maar dat wil niet zeggen dat we onze eigen hoogtepunten kunnen verzamelen. We hopen dat jullie er iets aan hebben (of het er mee eens zijn 🙂 Als je wilt horen wat onze persoonlijke top tiens zijn en hoe we aan dit lijstje zijn gekomen, luister dan onze
GOTY podcasts terug.
We zijn eerlijk: misschien moet deze titel niet op het lijstje staan. Maar als je compleet overgenomen wordt door een game als deze, waarin de omgeving, vijanden en de wapens waar je mee moet werken elke keer dat je speelt opnieuw door elkaar gehusseld worden, wat moet je dan? Het is elke keer weer nieuw dus je kunt bijna eeuwig blijven spelen in de verrotte onderwereld van
Binding of Isaac. De remake op de consoles van deze indie PC-Roguelike is met alle liefde in elkaar gedraaid en ondanks de wat smerige esthetische keuzes die zijn gemaakt (verwacht veel lichaamssappen) is er qua gameplay weinig af te dingen op deze old-school uitdaging.
Loot. Schier oneindige loot. Niemand heeft het beter in de smiezen hoe je spelers keer op keer een geluksmomentje laat beleven dan Blizzard, en de next-gen console-versie van
Diablo 3 heeft alle kinken uit de kabel gehaald ten opzichte van de originele PC-versie. Daarnaast blijkt ook nog eens dat Diablo misschien wel beter tot zijn recht komt als je met een controller speelt, want de directe besturing van je karakter maakt het niet alleen leuk om nieuwe loot te krijgen, maar ook om tot op dat punt te komen. Reaper of Souls is de beste versie van Diablo 3, punt.
Waanzin van begin tot eind. Als je een 15-jarige zijn favoriete game zou moeten laten omschrijven dat lijkt het nogal op
Bayonetta 2, vermoeden we. Tits & ass, achterlijk spectaculaire set pieces en een vechtsysteem waar je u tegen zegt, Bayonetta 2 heeft het allemaal. Voeg daar nog eens aan toe dat je ook nog gratis de eerste game in de serie krijgt als je Bayonetta 2 aanschaft en dan kun je alleen maar zeggen: “dank, Nintendo, dank, dat jullie Platinum Games een kans hebben gegeven om deze game te maken.” Een van de weinige echte hardcore games op de Wii U, maar wel eentje die je eigenlijk gespeeld moet hebben.
Survival horror-games hebben een kleine revival gehad dit jaar, maar
Alien: Isolation steekt boven alles uit als het om pure angst gaat. Met een alien die oprecht onvoorspelbaar is en een stijltje waar Ridley Scott zich de vingers bij aflikt maakt deze game eindelijk waar wat we als Alien-fans allemaal al wisten: er zit een hele enge game in deze franchise. Dat Sega het na het debacle van Colonial Marines dit jaar wel heeft klaargekregen om ons te geven wat we willen hebben we te danken aan ontwikkelaars Creative Assembly. Zij hebben er voor gezorgd dat we dit jaar met afgrijzen én plezier meer dan vijf minuten in een kast hebben gezeten.
Games staan er om bekend dat ze nogal graag leentjebuur spelen bij elkaar, dus als een game een nieuw of interessant systeem pioniert kun je er donder op zeggen dat iedereen er zijn eigen variant van maakt. Onze voorspelling: het Nemesis-systeem, waarmee
Shadow of Mordor zich onttrekt aan de stempel van Assassin’s Creed-kloon, ga je in de toekomst in allerlei varianten terugzien. Dat systeem maakt het gevecht tegen je vijanden persoonlijk, geeft normaal onbelangrijke karakters een verhaal en dat allemaal alleen door aan elke moord (de jouwe of de hunne) consequenties te verbinden. Daarnaast is Shadow of Mordor ook nog eens een knap in elkaar gestoken open wereld-actiegame en dan verdien je de aandacht. Bij deze.
Collectible Card Games zoals
Magic: the Gathering bestaan al lang, maar nog nooit was er een digitale versie van zo’n spel die ons kon bekoren. Hearthstone heeft dat compleet veranderd, met een spelsysteem dat gemaakt is om op een digitaal apparaat te spelen, een vrijwel onmiddellijk perfecte balans tussen de kaarten en klassen en natuurlijk de link naar World of Warcraft voor wie dat een warm hart toedraagt. Je hoeft echter geen enkel idee te hebben wat daar allemaal gebeurde om heel veel plezier te hebben met deze free to play-game. Het beste? Ondanks dat het niks kost word je nergens gedwongen om ook maar een Euro uit te geven, want je wordt bijna nergens in gelimiteerd, zeker niet in het spelen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dan je dat niet toch misschien vrijwillig gaat doen…
Groots. Prachtig. Open. Hebben we het over
Skyrim? Nee, want Dragon Age Inquisition mag dan wel een vergelijkbare RPG zijn, maar er zit meer persoonlijkheid in deze derde Dragon Age, meer karakter. Een open wereld die toch klein weet te blijven omdat de karakters zo aanspreken, omdat het verhaal zo meeslepend is. De tactische squad-combat maakt het ook nog eens geschikt om op verschillende manieren te spelen, zoals je van de serie gewend bent. Dit is een prachtig spel om te zien, maar een nog beter spel om je in te verliezen. Weet wel: je moet investeren, want met minder dan 100 uur heb je niet alles gezien, en de kans is groot dat je dat wel wilt.
Over verloren gaan gesproken: als je gevoelig bent voor loot-games én een voorliefde hebt voor first-person shooters is het wellicht verstandig om Destiny te vermijden. Voor je het weet ben je namelijk een paar maanden van je leven kwijt aan Exotics, Nightfalls en Raids. Het is een game die begint als elke andere, maar na een tijdje zijn ware aard laat zien: World of Warcraft met geweren. Multiplayer, singleplayer, co-op, het wordt allemaal in elkaar verweven. Ondanks dat het repetitief kan zijn, het verhaal niet zo goed in de game verwerkt is en je merkt dat ontwikkelaar Bungie
nog aan het leren is hoe dit soort werelden werken is de basis van Destiny nu al goed genoeg om je heel, heel lang bezig te houden.
Er zijn niet zo heel veel evergreens in deze business, maar
Mario Kart is er zeker eentje. Sinds de dagen van de SNES gooien we al bananen, smijten we met schilden en racen we over de wildste parcours in het Mario-universum. Elke generatie Nintendo-speler is er vermoedelijk mee opgegroeid maar het bleef altijd een beetje knagen: alle volgende Mario Karts waren leuk, maar het gevoel van die eerste kwam nooit terug. Tot nu. Mario Kart 8 is zonder twijfel de allerbeste Mario Kart ooit. Inclusief de eerste. Alles klopt: de prachtige HD-visuals, de karakters, de banen, de balans én de online multiplayer, zodat je niet alleen op de bank met andere n los kunt gaan. Het is the complete package, en alleen al voor deze game zou je een Wii U moeten halen.
Voor wie de Gamecowboys crew kent zal dit geen verrassing zijn: iedereen op de redactie is als een blok voor de
Souls-serie gevallen en we waren nauwelijks teleurgesteld door Dark Souls 2. De eerste was moeilijk om te overtreffen, en dat doet deze game ook niet, maar hij is wel vriendelijker voor mensen die de serie nog niet kennen en geeft je meer van dat ongeëvenaarde vechtsysteem, die unheimliche en mysterieuze wereld en de community die je zowel helpt als hindert tijdens je reis door Drangleic. Dark Souls 2 is hard maar fair, ondoordringbaar maar vol voldoening en zeker met de nadien uitgekomen DLC is dit een pakket dat je echt gespeeld moet hebben, al is het maar om te weten waarom fans zo fucking fanatiek zijn over deze serie. Er komt volgend jaar een next-gen versie, dus als je nieuwsgierig bent: wacht even en geniet volgend jaar.
