Perry Rodenrijs
Perry Rodenrijs begon zijn gameverslaving met een NES op een zolderkamer en is er sindsdien nooit van genezen. Zijn andere passie is zijn metal band.
Ik kan hier nu openen met het feit dat er alweer een jaarlijkse Assassin’s Creed game uit is. Ik kan ook vertellen dat Unity niet echt geweldig was. Maar eigenlijk zijn dat geen echte verassingen meer, toch? Eigenlijk weten we allemaal wel dat terwijl ik dit type, en terwijl jij dit leest, er al gewerkt wordt aan een nieuwe Assassin’s Creed. Sterker nog, wellicht wordt er door een andere Ubisoft studio al gewerkt aan de game die in 2017 uit moet komen. We kunnen hier nu uitgebreid klagen over hoe de rek eruit is, en dat er sprake is van uitmelken. Maar zolang de games als warme broodjes over de toonbank gaan, zal dit jaarlijkse ritueel zich herhalen. money talks, toch?
Maar heel stiekem zijn de games zo slecht nog niet. Okay, we hebben allemaal in een bepaalde gradatie een Unity kater. Dus met enige vorm van scepsis uitkijken naar een nieuwe Assassin’s Creed game is niet eens zo heel erg gek. Maar toch liep ik stiekem een beetje warm toen ik de eerste trailer zag. Niet een, maar twee speelbare personages? Londen tijdens de industriële revolutie? De geschiedenisgek in me begon al te smullen bij het idee!
Syndicate doet in het begin eigenlijk een ding – nou ja, twee dingen – heel erg goed. Het introduceren van beide speelbare personages en hun dynamiek zorgt voor een frisse wind in de reeks. Dit keer geen persoonlijke vendetta, of een personage wat zichzelf nog moet uitvinden. De tweeling Jacob en Evie Frye zijn bij het beginnen van de game al ervaren assassins.
Het aanmodderen in het Engelse Crawley komt hen een beetje de strot uit, en daarom besluiten ze op een trein te springen om naar Londen te gaan. Een stad die in deze game behoorlijk onder invloed van de tempeliers is. De reden dat ze naar Londen trekken? Om de tempeliers het leven zuur te maken natuurlijk!
En de dynamiek van beide personages komt ook vrij snel goed tot zijn recht. Het is grappig om te zien dat Jacob Frye eigenlijk niet een “echte” assassin is. Hij wilt in Londen tempeliers omleggen, het liefst zo snel en lomp mogelijk. Omdat hij dat in z’n uppie natuurlijk niet goed gaat trekken besluit hij ook een bende te gaan oprichten. En het moment dat ik hem zag dromen over zijn bende die hij besluit “Rooks” te noemen moest ik wel glimlachen. Het type wat van actie houdt maar daarna pas nadenkt over consequenties is niet iets wat deze reeks kent.
Het contrast met zijn tweelingzus Evie Frye is daarentegen erg groot. Zij is de serieuze planner, de meer doordachte van de twee. De meer traditionele assassin zoals je hem kent van de vorige games. Zij is in Londen op zoek naar zogenaamde Pieces of Eden. En je ziet duidelijk dat zij haarzelf vaak irriteert aan de acties van haar jongere tweelingbroer.
Ik mag natuurlijk niet teveel verklappen, maar die dynamiek resulteert vaak in grappige discussies die de game iets lichter maken dan diens voorgangers.
Dat er verhaaltechnisch een groot verschil tussen de twee speelbare personages is moge duidelijk zijn. Maar ook qua gameplay voel je hier duidelijk verschil. Net zoals in Unity kun je met verdiende punten beide personages verbeteren. En ik merkte dat ik al vrij natuurlijk ging voor gezondheid en vecht verbeteringen voor Jacob. Maar bij Evie juist heel erg ging investeren op verbeteringen in het sluipen en stelen.
Die balans is erg goed vertegenwoordigd in de game. Zo kwam ik missies tegen waarbij ik met Evie moest zorgen dat ik een bepaald item te pakken kreeg zonder gezien te worden. Maar ook missies waarmee ik juist met Jacob heel de boel kort en klein moest meppen. Die afwisseling zorgt dat de game leuk blijft en is een prima methode om eens even stoom af te blazen na het behalen van volledige synchronisatie bij zo’n sluip missie.
Ook in deze game hebben beide personages weer een uitgebreid arsenaal tot hun beschikking. Maar in tegenstelling tot vorige games zijn deze niet zo goed zichtbaar. Ter illustratie: Ten tijde van de Italiaanse Renaissance was het normaal om rond te lopen met een zwaard en een kruisboog. Niemand keek Ezio toen raar aan. Iedereen deed het immers.
Maar tijdens de industriële revolutie in Londen kon dat natuurlijk niet zonder opgepakt te worden. Assassins moeten helaas ook met hun tijd mee, dus in deze game heb je beschikking tot een stokzwaard, kukri en boksbeugels. Een pistool en de welbekende handschoen met het verstopte mes zijn er natuurlijk ook bij. Dus er valt niks te klagen over de hoeveelheid speeltjes.
Het gebruik van de speeltjes is daarentegen wel discutabel. Waar vorige Assassin’s Creed games je behoorlijk afstraffen als je de counters niet goed uitvoert lijkt Syndicate wel een ouderwetse button basher te zijn. Het gaat allemaal wel erg simpel: druk vaak genoeg op het vierkantje, en er verschijnt een rondje boven het hoofd van de vijand als hij besluit aan te vallen. De andere variant is dekking doorbreken met het kruisje. En het driehoekje als je een lange afstandsaanval dient te ontwijken. Het resulteerde bij mij al vrij snel in behoorlijke combo’s en niet een echt gevoel van uitdaging.
Maar het kan ook voorkomen dat je het benauwd krijgt. (in mijn geval na veel te lang doorgaan en vermoeid achter de Playstation zitten) En dan is er nog een andere oplossing voorhanden. De zogenaamde Rope Launcher. Deze wordt aan je gegeven door Alexander Graham Bell. Ik weet niet of de game minder frustrerend maken de insteek was van Ubisoft Quebec. Maar de toevoeging maakt het ontsnappen aan gevechten kinderlijk simpel.
De tijd van het klimmen en klauteren wordt vrij snel verminderd tot een minimum. Echter, komt deze in de brede straten van Londen wel weer goed tot zijn recht als je snel naar de overkant van zo’n straat moet.
Deze straten zitten namelijk tjokvol met paarden en wagens. Een ander leuk transportmiddel in de game. En wederom een middel om ook snel te kunnen ontsnappen. In het begin behoorlijk rampzalig besturen, maar naar mate ik vorderde, en ook wat ervaringspunten uitgegeven had op dit stukje scheurde ik met paard en wagen door de straten van Londen.
Paard en wagen, een stokzwaard, Rope Launcher en twee speelbare personages hebben voor mij wederom een leuke Assassin’s Creed ervaring neergezet. Het ontbreken van een online modus is niet eens zo’n heel groot gemis. Aangezien ik dit nooit echt een sterk gedeelte van de reeks heb gevonden.
Het sfeertje en het verhaal doen het hem voor mij. Dat het vechten en ontsnappen in deze game eigenlijk net iets te makkelijk gaat is Ubisoft Quebec vergeven. Zij hadden immers de onmogelijke taak om na alle kritieken van vorig jaar een goede Assassin’s Creed game neer te zetten. En het is ze verdomd goed gelukt. Het niveau van het bijna heilige Assassin’s Creed 2 is niet behaald, maar Ubisoft komt met Syndicate wel erg dichtbij!
...